Overal om me heen hoorde ik de meest romantische aanzoeken, dus vol verwachting wachtte ik het moment af dat Sascha mij op z'n knieën met een bos rode rozen mij ten huwelijk zou vragen. Nou, ik moet er nog steeds op wachten en ik denk ook niet dat het er ooit nog zover van komt.
Hoe het dan toch zover heeft kunnen komen?
We waren in de auto onderweg naar huis en ik weet eigenlijk niet eens meer hoe we op het onderwerp trouwen zijn gekomen. Ik zei dat het mij wel leuk leek om te gaan trouwen als we 10 jaar bij elkaar zijn. Sascha vond dat wel een goed idee. Nadat we het er allebei over eens waren, reden we rustig verder.
Op een gegeven moment vroeg hij: "Heb je me nou ten huwelijk gevraagd?" "Ik geloof
het wel", zei ik. Zijn reactie daarop was: "Nou dat scheelt, dan hoef ik het niet meer te doen."
Tot op de dag van vandaag blijft hij dit zeggen, dus voor romantische aanzoeken moet ik maar naar Love Letters kijken.