Vanochtend heb ik een duikkeuring laten doen. Zo vlak voor ons vertrek vind ik het wel prettig om nog even gekeurd te zijn. Het duurde iets langer dan verwacht, nl. een uur ipv een half uur maar het ging goed. Ik ben in principe goedgekeurd, alleen moet ik nog even de verklaring van de KNO-arts naar haar sturen.
Rond 12.25 uur stap ik in de auto om naar Teuge te rijden. Vanmiddag ga ik namelijk voor het eerst van mijn leven parachutespringen bij Paracentrum Teuge (www.paracentrumteuge.nl). Wel met een instructeur, dus ik hoef alleen maar te genieten. Helaas kom ik door alle files een half uur te laat, en moet ik langer wachten dan verwacht voordat ik de lucht in kan. Na een korte briefing waarin wordt verteld wat voor houding ik moet aannemen, gaan we iets over 16.00 uur het vliegtuig in. Op 3000 ft (1 kilometer) gaan 3 ervaren springers naar buiten. Dat is echt een bizar gezicht. Het roldeurtje in het vliegtuig gaat open en zij vallen er zo uit! Wij gaan nog even verder naar 9000 ft (3 kilometer). Het uitzicht is echt ontzettend mooi, en zolang de deur nog dichtzit voel ik me wel veilig.
Maar dan breekt het grote moment aan. De deur gaat open en ik moet als eerst. Er staat een enorme wind en de instructeur en ik bewegen ons naar de deuropening. Zodra we daar zijn, moet ik mijn benen onder het vliegtuig doen en een holle rug maken zodat mijn hoofd op de schouder van de instructeur komt te liggen. Al heel snel vallen we uit het vliegtuig. HEt gaat echt enorm hard! Ik vind het echt wel eng en vraag me, tussen het gillen door, hardop af waarom ik dit nou in godsnaam wilde doen. De vrije val duurt maar 30 seconden maar voor mijn gevoel duurt het minuten. We gaan met 200 km/uur naar beneden, en dat is echt serieus eng. Gelukkig gaat de parachute open, en daarna wordt het heerlijk stil. Pas nu ga ik er van genieten. De instructeur wijst me Teuge en Deventer aan en het is waanzinnig. Na een minuut of 6 gaan we landen. De landing valt best mee, al komen we best met een behoorlijke snelheid over het gras. Dan is het voorbij. De instructeur feliciteert me en ik verontschuldig me voor zijn nu waarschijnlijk halfdove oren.
Na afloop krijg ik een certificaat mee als bewijs, en bel ik gelijk Sas op. Volgens mij maakte hij zich best zorgen of het wel goed zou gaan. Daarna bel ik m'n ouders op, die ik maar niets had verteld. Ze schrikken echt,en maken me voor gek uit. Ik ben het ook wel met ze eens, maar ik ben wel trots op mezelf dat ik het gewoon gedaan heb! Ik denk alleen niet dat ik het ooit nog een keer ga doen.