Vandaag gaan Eshter, ma en ik naar Utrecht. Even er uit, lekker winkelen. Het is weer mooi weer, al sinds ik hier ben. Elke dag schijnt de zon, en ik begin te wennen aan de temperatuur.
Ik rijd naar Utrecht. Eenmaal aangekomen lopen we door Hoog Catharijne. Heerlijk vertrouwd. Bij de eerste winkel zien we al leuke kleding voor de bruiloft. Ik zie een mooi pak, redelijk casual maar toch netjes. Buiten lunchen we wat bij een cafe tegenover de Siebel. We blijven buiten, ze hebben lekker buitenverwarming. We praten veel, en het wordt behoorlijk emotioneel maar dat is juist goed. Sinds ik hier ben, zijn we veel opener geworden. Het heeft ook geen zin om alles binnen te houden. We moeten weten van elkaar wat we denken en voelen.
Daarna kijken we nog bij Siebel voor trouwringen. Esther ziet niet echt iets wat ze leuk vindt. Verder halen we nog domtorentjes bij Bakker Blom, heerlijk! Je kan niet naar Utrecht gaan zonder een keertje domtorentjes te hebben gegeten.
Op de terugweg naar de auto besluit ik toch het pak te kopen. Natuurlijk moet de broek flink ingekort worden, maar ma zegt dat dat geen probleem is. Uiteindelijk ben ik dus de enige die geslaagd is.
Aan het eind van de middag zijn we in het ziekenhuis. Pa is inmiddels weer een beetje bijgekomen van het onderzoek. Gelukkig heeft hij er niets van gemerkt, door de verdoving. Wel had hij begrepen dat ze niets hadden gevonden, dus de enige goede optie die we hadden is nu weg. Hij weet wel dat hij morgen naar huis mag. Esther gaat vragen wanneer we de artsen spreken, omdat we die zouden spreken voordat pa naar huis gaat. Van de zaalarts horen we dat pa vanavond al naar huis mag. Zodra we dat aan pa vertellen gaan z'n ogen stralen. Binnen 5 minuten hebben we alles ingepakt en dan is het wachten op een arts. De verpleegster is niet zo blij, zij was niet op de hoogte gebracht en nu moet alles in snetreinvaart geregeld worden: ontslagformulier, recepten, gesprek met arts en de man die de verpleging regelt.
Uiteindelijk komt alles in orde, en rijden we de auto's voor de ingang. Pa pakken we helemaal in, zodat hij geen kou kan vatten. Ik rijd met pa en ma naar hun huis. Ik vind het een vreselijk gevoel, het is fijn voor hem dat hij naar huis kan. Maar ik heb het gevoel dat het nu echt afgelopen is. Ze kunnen nu echt niets meer doen, alleen pijnbestrijding. Het voelt alsof ik hem al naar z'n begrafenis rijd.
Eenmaal thuis reageren de hondjes helemaal geweldig. Eerst installeren we pa op z'n bed, en hij zegt dat het heerlijk ligt. Nicky, die eerst zo apathisch reageerde in het ziekenhuis, springt gelijk op het bed en begroet pa. Ze gaat gelijk bij hem liggen. Zo lief!