Het wordt vandaag echt bloedheet:de weersverwachting is 34 graden! Wij gaan dus maar lekker een duikje maken bij onze favoriete kantduikstek.
Ik rijd naar Southport en Sas rijdt terug, zo proberen we een beetje de last te delen. Eenmaal in Southport blijkt de weg die we normaal nemen afgezet te zijn vanwege de jaarlijkse Gold Coast Triathlon. Geweldig, nu mogen we en tig andere auto's, lekker dwars door het centrum van Southport rijden. Gelukkig valt de omweg mee, en komen we precies uit waar we uit moeten komen.
De duik zelf is heerlijk, er zijn tot onze verbazing helemaal geen andere duikers. Het zicht is weer niet geweldig, maar we zien weer genoeg: 2 zeepaardjes, octopus, heel veel cuttlefish, een boxfish, porcupinefish, 1 ornate ghost pipefish, 2 robust ghostpipefish en op het laatst nog een paperfish (ben niet helemaal zeker van de naam). Het ziet er uit als een blad en hij is heel moeilijk te zien, dus als Sas blijft wijzen duurt het even voordat ik doorheb dat hij een vis ziet.
Na de duik gaan we een sightseeing tour doen. Vanaf Southport rijden we naar Nerang en vandaar uit naar het Springbrook National Park, waar we lekker even een broodje eten. Sas besluit nog verder door te rijden en opeens passeren we de grens met New South Wales in de middle of nowhere. We rijden door wat kleine dorpjes, Chillingham en Crystal Creek. Het landschap verandert constant, van oerwoud to dorpjes to sugarcane velden. Heel bijzonder. De uitzichten zijn ook geweldig. Op een gegeven moment wordt het tijd om richting huis te gaan, en gelukkig komen we een bordje tegen met een plaatsnaam die we kennen: Currumbin (ligt net over de grens in Queensland).
Wanneer we na enige tijd de snelweg op rijden horen we een vreemd geluid: de auto lijkt wel een locomotief en heeft ook alle trekkracht verloren. We zijn nog zo'n 95 kilometer van huis en we hopen en bidden dat de auto het redt. Gelukkig lukt dat, maar vraag niet hoe. De auto werkt redelijk als we heuvelaf rijden, maar helaas moeten we ook regelmatig heuvelop. Met een gangetje van 60-70km/u rijden we zo over de snelweg. Wanneer we dichter bij huis zijn moeten we wachten voor stoplichten. Dat vindt de auto helemaal niets en slaat af, dit gebeurt elke keer als we voor een stoplicht afremmen, heel fijn! We zijn dan ook heel erg blij wanneer we thuiskomen en we de auto in de garage hebben staan. Morgen maar even de RACQ bellen.