Na de hele ochtend zonder water en eten, meld ik me rond 9.50 uur in het ziekenhuis. De receptioniste vertelt me dat ze iets achter lopen op schema, en wil me bijna naar de koffieshop sturen totdat ze leest dat ik echt niets mag drinken. Ze verontschuldigt zich, maar ik kan er wel om lachen. Hier in Australie is het normaal om voor je behandeling te betalen, en dat je achteraf bij Medicare of je Private Health Insurance een gedeelte terug krijgt. Deze echo gaat me $205 kosten, maar dat maakt me niets uit.
Iets voor 10.30 uur is het dan zover. Ik moet op m'n rug, op allebei m'n zijden gaan liggen, terwijl de echo wordt gemaakt. Vooral op m'n zij is pijnlijk, maar ze moet een goed beeld krijgen. Ik moet regelmatig m'n adem inhouden, zodat ze foto's kan maken. Wanneer we klaar zijn, is het duidelijk te zien dat er in ieder geval 2 galstenen zitten. Die verklaren de pijn die ik heb. Ik vraag of ze enige aanwijzingen ziet voor een tumor, maar ze zegt dat er niets te zien is wat wijst op een tumor. Het klinkt misschien raar, maar ik ben zo opgelucht dat het 'maar' galstenen zijn. Natuurlijk worden de foto's vanmiddag nog nader onderzocht en de uitslag wordt dan naar m'n huisarts gestuurd, die dat waarschijnlijk maandag krijgt.
Heel opgelucht drink ik gelijk m'n flesje water leeg zodra ik het ziekenhuis uit loop. Ik heb zo'n dorst! Ik stuur Sas een sms-je met de voorlopige uitslag en kilo's lichter voor m'n gevoel loop ik terug naar m'n werk. Opvallend ook dat nu de zon schijnt, terwijl het vanochtend keihard regende toen ik naar m'n werk liep, zou dat een teken zijn?
's Middags breng ik even het pakketje met kerstcadeautjes voor ma en Esther naar het postkantoor. Hopelijk krijgen ze het op tijd voor de kerst.
Na het avondeten bel ik even naar ma om te vertellen van de echo. Zij is ook heel erg opgelucht, en hopelijk kan ze weer een beetje slapen. Daarna stappen we in de auto, we gaan nl. naar de bioscoop voor de nieuwe Harry Potter film: 'Harry Potter and the Deathly Hallows - Part 1'. Onderweg stuur ik nog een sms-je naar Esther om haar ook even op de hoogte te brengen.
De film is geweldig, even 2,5 uur wegdromen, al is die wel heel erg spannend. Rond 23.30 uur ga ik dan eindelijk naar bed. Wat een dag!