Rond 7.30 uur melden we ons bij de receptie in het ziekenhuis. Vandaag gaat het echt gebeuren, m'n galblaas wordt er uit gehaald. Ik ben bloednerveus, met name voor de aneasthesie. Ik kan maar niet van het stemmetje achterin m'n hoofd afkomen dat zich afvraagt of ik wel weer wakker word.
Ik zou eigenlijk om 8.30 uur worden geopereerd, maar er is blijkbaar nogal wat vertraging, waardoor ik zo'n 2 uur moet wachten. Ik kijk dus maar wat televisie, en zie de verwoesting die de cycloon Yasi heeft aangericht in Noord-Queensland. Mission Beach, het kleine plaatsje Tully en Cardwell zijn het hardst getroffen. Het is ongelooflijk om te zien, vooral omdat we daar in oktober nog zijn geweest. Er is bijna niets meer van over!
Om 10.30 uur word ik dan eindelijk de operatiezaal ingereden. Ik moet een beetje lachten als ik de chirurg zie, hij draagt nl. een schort met een luipaardprint. Dat had ik nou niet achter hem gezocht. Al snel voel ik de verdoving werken, ik kan nog net zeggen dat ik me echt heel erg dronken voel en dan ben ik weg.
Wanneer ik wakker word, heb ik veel pijn. Ik krijg de maximale hoeveelheid pijnstillers, en na zo'n 1.5 uur in de verkoeverkamer kan ik naar de day surgery zaal. Normaal blijf je daar maar redelijk kort, maar met de operatie die ik heb gehad moet ik wat langer blijven. Ik heb nog steeds heel erg veel pijn, maar ze kunnen me niets meer geven. Dus ik krijg een heatpack, wat goed helpt.
De arts komt langs om te zeggen dat alles goed is gegaan, en geeft me een potje met een van de galstenen. Daar had ik nl. om gevraagd, was erg nieuwsgierig hoe die er nu uitzien. Het blijkt dat ik naast de 2 galstenen die we in november al op de echo hadden gezien, nog veel meer kleine galstenen had. Geen wonder dat de pijn zo erg was toegenomen in de laatste weken.
Sas komt even kijken, wat heel erg fijn is. Hij is al rond 12.30 uur gebeld dat alles goed is gegaan, en is toen gelijk naar het ziekenhuis gekomen. Het duurt alleen wel tot 16.30 uur voordat ik me zelf om kan kleden en naar de wachtkamer kan lopen om daar opgehaald te worden. Ze hebben daar hele comfortable stoelen staan, maar het doet echt verschrikkelijk veel pijn om te zitten. Voor de verpleegsters reden om m'n vertrek nog even uit te stellen, ik moet nl. wel in de auto kunnen zitten. Ze geven me sterke pijnstillers, en zodra die beginnen te werken, kan ik voorzichtig gaan zitten.
Uiteindelijk rijden we rond 18.15 uur weer naar huis. Gelukkig kan ik vannacht gewoon in m'n eigen bed slapen, het is altijd het prettigst om gewoon thuis te zijn.