Het regenseizoen is nu echt begonnen. Na een paar weken droogte, regent het nu heel erg hard.
In de loop van de ochtend blijkt wel hoe hard het regent: straten worden afgesloten omdat ze onder water komen te staan, zelfs huizen beginnen onder te lopen. Het is lang niet zo erg als vorig jaar, maar toch beginnen een hoop mensen ongerust te worden.
Wij ook, omdat het best kan zijn dat we vanmiddag niet eens meer thuis kunnen komen. De enige toegangsweg naar onze wijk loopt nl. vrij snel onder. Ik houd angstvallig de weersverwachting en de nieuwsberichten in de gaten.
Uiteindelijk zegt een collega rond 16.15 uur tegen mij dat het tijd wordt om naar huis te gaan. Hij moet ook over dezelfde weg naar huis, en in zijn wijk zijn al enkele straten ondergelopen. Ik vertel het m'n baas en die zegt dat ik inderdaad moet gaan.
Ik laat het Sas weten en hij besluit ook te gaan. Samen rijden we naar huis. Onderweg kijken we naar een creek die we normaal niet eens kunnen zien vanaf de weg. Het waterniveau is al aardig gestegen en er wordt nog veel meer regen verwacht.
Op het nieuws zien we dat ondanks alle waarschuwingen er toch mensen zijn die door floodwaters heen rijden. Met als gevolg dat ze gered moeten worden. Iedereen weet hoe gevaarlijk dat is, maar toch blijven ze het doen. Echt ongelooflijk.
Morgen kijken we maar of we Moggill nog uit kunnen komen. Ik ga gewoon naar de bushalte en zie wel of er een bus verschijnt. Wel spannend, maar ook best een beetje eng. Gelukkig weten we dat ons huis niet onder water zal lopen, alleen is de kans wel groot dat we van alles afgesloten gaan worden. We kijken dus maar wel even na of we genoeg eten en drinken in huis hebben,just in case..
De silver lining is dat onze watertank eindelijk vol zit. Zo vol zelfs, dat de tank overloopt. We kunnen dus zonder schuldgevoel een paar wassen doen :)