Volgens Chris, de kapitein, is het vandaag een stuk beter dan gisteren. Dat klinkt goed. Wanneer iedereen aan boord is, wordt het tijd om te gaan. De uitdaging komt al snel: de beruchte Tweed bar. Het is vaak ruig, en ook vandaag is dat het geval. Dit is ook het enige moment dat iedereen verplicht is om een reddingsvest te dragen. En dat is maar goed ook. Een golf is een stuk hoger dan de boot en we komen even met boot en al uit het water! We zeggen tegen elkaar dat het duiken wel de moeite waard moet zijn!
Eenmaal op de duiksite is het een stuk beter vertoeven. De eerste duik is een driftduik op een plek waar zelfs Sas nog nooit is geweest. Gelukkig hoeven we ons over de navigatie geen zorgen te maken, de stroming dicteert wel waar we heen gaan :) Ik ben erg nerveus, zo bang dat ik weer last krijg van m'n sinussen. Maar daar kom ik maar op een manier achter: gewoon het water in gaan. Eenmaal in het water is het heerlijk: het water voelt als een warm bad (26 graden) en het zicht is geweldig: zo'n 30 meter. Ik heb het hier nog nooit zo goed meegemaakt!
Ik heb nergens last van, geniet van elk moment. Het is heerlijk om weer te duiken, heb het zo gemist! En dat terwijl het maar ruim 2 maanden geleden is sinds m'n laatste duik. De tweede duik is ook net zo geweldig, deze keer heb ik de camera meegenomen.
Wat een geweldige manier om je zondagochtend door te brengen. De enige smet was dat m'n duikcomputer het niet deed: heeft een nieuw batterijtje nodig. Maar daarvoor leer je de tabellen te gebruiken.
We sluiten de ochtend af met een lunch bij een eetcafeetje vlakbij de boatramp. We nemen allebei een home made hamburger, niet goed voor de lijn maar zo lekker!
Nu m'n sinussen voor de test zijn geslaagd, gaan we proberen om met de Pasen een dag naar Byron Bay te gaan, en misschien ook nog een andere trip. Kan niet wachten!
