Ik ben iets eerder op m'n werk dan gisteren, wat goed uitkomt. Het is echt ontzettend druk, omdat we twee belangrijke deadlines hebben op 30 april. Hopelijk gaan we het redden, maar het is echt heel erg veel werk (zou best kunnen dat ik nog een weekend moet werken).
Maar dat wordt allemaal onbelangrijk wanneer ik in de loop van de ochtend een berichtje krijgt van Es. Kleine Benyamin is plotseling heel erg ziek geworden en met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Ik begrijp dat ze denken dat er iets met z'n hart is en dat hij waarschijnlijk naar Curacao moet worden gevlogen om door een specialist behandeld te worden.
Ik ben in shock, m'n kleine neefje is pas 4 dagen oud en dan al zo'n strijd moeten voeren. Es en Ed zijn uiteraard helemaal kapot, het is echt totaal onverwacht. Hopelijk kunnen ze snel naar die specialist en wordt snel duidelijk wat er aan de hand is en dat het behandeld kan worden. Echt verschrikkelijk nieuws! En we kunnen helemaal niets doen, al zou ik het liefst nu bij Es willen zijn. Maar we moeten het maar doen met sms-jes en Facebook.
De rest van de dag ben ik redelijk afgeleid van dit door de enorme hoeveelheid werk. Dat vind ik eigenlijk nu wel prettig.
Sas stuurt me aan het eind van de dag een plagerig sms-je met een foto van de open haard verstopt achter een doek, zodat ik nog niet kan zien hoe het er uit ziet. Ik moet dus wachten totdat ik thuis ben.
Ik ben niet helemaal in de stemming wanneer ik thuis ben, maar het ziet er wel heel erg mooi uit. Sas gaat nu een collega van de diveshop vragen of die de muur weer kan komen repareren en afwerken voor een mooi prijsje.
