De hele week probeer ik de verkoudheid die ik heb opgelopen te negeren. Het is zo druk op het werk dat de adrenaline me helpt. Maar gisteren was er even een rustpauze op het werk. We konden niet verder, omdat er wat dingen niet in orde waren en verder onderzocht moesten worden. Hierdoor kon ik niets doen, en besloot ik (en m'n baas) dat het het beste was als ik naar huis zou gaan om wat te rusten.
Ik voelde me al een paar dagen niet goed, en hopend dat rusten zou helpen ben ik naar huis gegaan. Ik heb bijna de hele dag geslapen, en vanochtend voelde ik me beter. Alleen doet het zeer op m'n borst en is het ademen erg pijnlijk. Verder ben ik helemaal uitgeput van het lopen van de bushalte naar m'n werk (normaal een lekkere wandeling van 10 minuten).
M'n baas schrikt zowat als ze me ziet, en zegt dat ik gelijk maar weer naar huis moet gaan. Ik vind het vreselijk, weet hoeveel er vandaag gedaan moet worden. Maar ik moet haar gelijk geven, ik voel me afschuwelijk.
Nadat ik alles heb overgedragen bel ik de dokter. Gelukkig kan ik snel terecht, dat is nl. veel makkelijker dan eerst naar huis gaan en dan terugkomen. De dokter zegt dat ik een luchtweginfectie heb, en ik krijg antibiotica mee. Dat krijg je als je niet naar je lichaam luistert.
Ik ga dus maar naar huis om te rusten en te slapen. Hopelijk slaat de antibiotica snel aan, ben het nu wel zat. En ik wil m'n energie terug.
Sas is vandaag ook vrij en zorgt goed voor me. Warmt lekker soep op voor de lunch, heerlijk. Van het weekend geeft hij les, hij heeft 4 studenten voor een open water cursus. Dus morgen moet ik hem wegbrengen, zodat ik de boodschappen kan doen. Hopelijk voel ik me dan wat beter.