Sinds een paar weken heb ik een kant van mezelf ontdekt die ik nooit had verwacht. Ik ben aan het bakken geslagen. En voor degenen die me kennen is dat een verrassing want ik kook niet, vind de keuken eigenlijk niet nodig en een gevaarlijke plek in het huis (maar goed dat Sas goed kan koken :)).
Maar goed, hoe is het zo gekomen? Sas is al een paar weken cursussen aan het geven, dus ik ben de weekenden alleen thuis. En een paar weken geleden kreeg ik opeens ontzettende zin in een kokoscake. We hebben geraspte kokos in huis (waarvoor weet ik eigenlijk al niet eens meer - Sas zal het vast wel een keer gebruikt hebben). Dus ik google een recept van een kokoscake. Het ziet er zo makkelijk uit dat ik denk 'ik ga dat eens proberen'. Het gezegde 'waar gehakt wordt vallen spaanders' ging wel op: heb nl. ontdekt dat de rand van de oven erg heet is, en heb inmiddels een leuke litteken op m'n linker onderarm.
En.. het eindresultaat was best goed. Ik helemaal trots op mezelf en zeker wanneer Sas (een perfectionist en foodcritic) zegt dat het best aardig is (terwijl hij de cake met speels gemak naar binnen zit te werken).
Dat gaf me best een kick, dus dat probeerde ik het weekend daarna weer. Het weekend daarna was het de beurt aan een gewone cake (een beetje van mezelf en een beetje van White Wings) en vandaag heb ik een chocolade cake gemaakt met een heerlijke chocolade glazuur. Hij staat nog in de koelkast, ben benieuwd hoe die gaat smaken.
De wonderen zijn dus de wereld nog niet uit: Carola die op haar 35ste haar allereerste cake bakt, en het zowaar nog leuk vindt ook :) Ik zit zelfs al onze enorme bibliotheek aan kookboeken door te bladeren op zoek naar andere makkelijke recepten. Volgende week misschien koekjes? Wie zal het zeggen....