Going Down Under

Vandaag ga ik maar weer eens aan het werk. Ik voel me redelijk ok, nog wel erg zwak, maar goed genoeg om naar kantoor te gaan. Het is erg druk, zoals verwacht, maar m'n collega heeft echt geweldig werk gedaan tijdens mijn afwezigheid. Het is echt heel fijn om te weten dat er iemand is die m'n werk kan doen als ik er niet ben. We hebben 's ochtends een heel fijn gesprek voor de overdracht en de issues die er de laatste tijd in ons team spelen. Iedereen heeft last van de enorme werkdruk, en het wordt niet makkelijk gemaakt door het feit dat we een collega kwijt zijn die voor een jaar met zwangerschapsverlof is. Ze wordt niet vervangen, wat de druk op ons alleen maar verhoogd. Na een lange dag, roept onze director (de baas van m'n baas) mij en m'n collega voor een meeting. We krijgen te horen dat we per september onze maandelijkse vrije dag kwijt zijn. En het ergste is: het is niet tijdelijk, dit is een permanente verandering. Ik kan m'n oren niet geloven, ze denkt dus echt dat die 2 extra dagen per maand genoeg zijn om een collega die 3 dagen per week werkte te vervangen. En dat terwijl de hoeveelheid werk alleen maar toe gaat nemen. Ik zeg dat ik me grote zorgen maak over ons team, ik zie echt niet hoe we al het werk kunnen doen. We krijgen te horen dat het toch maar moet gebeuren. Zodra de meeting is afgelopen is het tijd om naar huis te gaan. Ik ben echt woedend, en denk dat het toch echt tijd is om ontslag te nemen. De director heeft naar mijn idee geen enkel idee onder hoeveel druk we staan, ondanks dat we dat aan onze baas duidelijk hebben aangegeven. Het enige wat we te horen krijgen is dat er geen budget is voor extra personeel. Maar ja, something has got to give op een gegeven moment. Ik ben aan het einde van m'n latijn, doordat ik constant onder zo'n enorme druk sta. Geen wonder dat ik zoveel ziek ben geweest dit jaar. Maar het voelt alsof we gewoon niet serieus worden genomen. Wat moet er gebeuren voordat dat wel gebeurt??? Ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Ik vind het werk echt leuk, maar niet onder deze omstandigheden...