Going Down Under

Sascha heeft vandaag Mt Coot-tha beklommen per fiets! En dat is inclusief de 2.3Km lange klim van gemiddeld 7%!

Om iets voor 5 uur sta ik maar op. Ik ben klaarwakker en zie dat het nog redelijk vroeg in de avond is in Nederland. Ik sms pa om te vragen hoe het gaat, omdat hij te moe is om te praten. Snel krijg ik een sms van m'n zus terug. Pa is nog steeds zo ziek en bang en heel erg moe. Hij wil nog wel maar z'n lichaam lijkt te moe om nog veel langer te strijden. Het kan gewoon niet waar zijn.

Als afleiding heeft Sas besloten dat we vanmiddag gaan fietsen. Dus ik stap rond 11.15 uur op m'n fiets richting Milton. Dan merk ik zelf wat voor aanslag al die stress en emoties en slapeloze nachten hebben op m'n lichaam. Wat ik een paar weken geleden nog makkelijk kon fietsen is nu bijna niet te doen. En dat is alleen nog maar het stukje (7 km) naar het werk van Sas. Wanneer Sas klaar is gaan we de heuvelronde doen. Ook nu merk ik dat m'n benen gewoon echt niet willen. Ik ben veel langzamer en heb veel kracht verloren. Maar uiteindelijk halen we het dan toch. Wanneer ik eenmaal thuis ben, ben ik moe maar voel ik me toch wel wat beter.

's Avonds bel ik weer naar m'n ouders. M'n moeder heeft 's nachts nog de huisartsenpost gebeld. Gelukkig heeft hun huisarts de huisartsenpost helemaal op de hoogte gesteld van de situatie en gezegd dat ze meteen moeten komen wanneer m'n moeder belt. Binnen 15 minuten arriveert een arts. Pa krijgt wat valium om rustig te worden en te kunnen slapen. De arts stelt pa gerust, zodat hij niet meer zo angstig is. Wanneer ik bel slaapt pa weer, maar hij heeft in ieder geval weer wat gegeten en is een stuk rustiger. Wat een opluchting, en wat een rotzooi die Prednison. Het heeft dingen alleen maar erger gemaakt. Een stuk gerustgesteld ga ik slapen.

De wekker maakt me om 7.45 uur wakker. Ik kan maar niet in het goede ritme komen, en het valt dan ook niet mee om op te staan. Maar na een douche gaat het al een stuk beter. Ruim een uur later pak ik de bus naar de City om daar de trein naar Milton te pakken. Ik heb nl. een afspraak bij de tandarts. Tijdens de 2 weken in Nederland kreeg ik last van een kies, en ik denk dat er een gaatje zit.

Dat blijkt ook zo te zijn. Ik word flink verdoofd, ben nl. nogal een watje als het om m'n tanden gaat. Wanneer de linkerhelft van m'n mond helemaal verdoofd is, begint de tandarts. Ik voel echt helemaal niets en voor ik het weet is het gebeurd. Gelukkig, dat heb ik ook weer gehad.

Daarna ga ik even naar de Commonwealth Bank in milton voor wat informatie over credit cards. We hebben nl. nog steeds geen Australische credit card en dat is soms, zeker bij het betalen van de vliegtickets ed, erg lastig. Nu gebruiken we nog onze Nederlandse credit card, maar dat is niet zo handig meer.

Het volgende punt van m'n lijstje voor vandaag is even langsgaan op m'n werk. Ik praat even met onze accountant en we zijn het eens dat ik voorlopig onbetaald verlof opneem. Al m'n andere verlof is nl. al opgebruikt tijdens de 2 weken dat ik in Nederland was. Daarna heb ik nog een heel prettig gesprek met de Chief Executive. Hij stelt me gerust dat ik gewoon de tijd moet nemen die ik nodig heb, en dat ik daarna gewoon terug kan komen. Ze hebben nu tijdelijk iemand die wat werk overneemt, want dat gaat natuurlijk gewoon door. Opgelucht ga ik naar huis, na ook wat boodschappen te hebben gedaan.

's Avonds bel ik naar m'n ouders. Slecht nieuws: pa is heel erg ziek geworden van de Prednison die hij moet gebruiken. Hij heeft hartkloppingen en is heel erg bang. Hij is ervan overtuigd dat hij de bruiloft van m'n zus (6 mei) niet gaat halen. Eigenlijk wil hij me niet spreken omdat hij zo moe is, maar ik krijg hem toch eventjes aan de lijn. Als ik ophang ben ik helemaal overstuur, en kan niet slapen. Gelukkig troost Sas me. Wat als we niet op tijd terug zijn in Nederland? Heb ik dan toch de verkeerde beslissing gemaakt door terug te gaan naar huis?

Sas gaat vandaag werken als Divemaster. Ze gaan duiken op de HMAS Brisbane, een gigantisch oorlogsschip wat een paar jaar geleden is afgezonken als kunstmatig rif.

Vandaag is het Anzac Day een nationale herdenkingsdag ter ere van de gevallen Anzac soldaten.
Er wordt een dawn service gehouden in de City (start om 4.28! uur) en daarna is er een parade van de veteranen.

De duiken zijn volgens Sas echt heel mooi, we moeten daar zeker eens een keer een plezierduik gaan maken. Nu staat m'n hoofd er niet zo naar, maar over een paar maanden wil ik dat zeker gaan doen. Dan kan Sas ook z'n camera meenemen om foto's te maken. Dat is nl. een nadeel van werken als een divemaster, je kan geen foto's maken!

Sas is vandaag ook lekker vrij.
Een van de eerste dingen die we gaan doen, is de tickets voor Nederland boeken. We moeten sowieso voor 6 mei daar weer zijn, dan is de bruiloft van m'n zus! We boeken een vlucht op 3 mei met een stopover in Tokio. We komen dan op 4 mei om 17.45 uur aan op Schiphol. Mooi dat is ook geregeld.

Daarna doen we wat boodschappen en rijden we naar de duikshop. Ik verplaats weer m'n Rescue Diver cursus, die we eerst op 4 mei hadden staan. Ik zeg maar geen nieuwe datum, en dat begrijpen ze heel goed. Ze weten daar nl. wel wat er aan de hand is. Verder heb ik toch al betaald, dus het maakt voor hun niet uit. Ook zou ik in mei een navigatiecursus gaan doen, maar die komt later wel.

's Avonds bel ik naar m'n ouders. Ze hebben gisterochten (NL-tijd) een gesprek met de oncoloog gehad. De oncoloog is er bijna zeker van dat pa een zeldzame vorm van gal-leverkanker heeft. Dat verandert niets aan de prognose, en helaas kunnen ze hier ook niets aan doen. Dus we schieten er niets mee op. Maar voor de arsten is het wel nuttig om te weten.

Na 16 uur wachten in Hong Kong vertrekt ons vliegtuig op dinsdagnacht naar Brisbane, keurig op tijd.

Wanneer we gaan landen, hoor ik dat het vandaag lekker weer wordt: ongeveer 25 graden! Heerlijk na 2 weken lenteweer in Nederland. Ik zit aan de raamkant, en heb een geweldig uitzicht over Bribie Island, Straddie, Redcliffe etc. Het klopt precies met de kaart!

Eenmaal geland moet ik natuurlijk door de douane. Ik heb braaf ingevuld op de kaart in het vliegtuig dat ik drop, medicijnen en M&M's bij me heb. We hebben hier nl. een programma 'Border Security', waarin elke week mensen worden betrapt die hun etenswaren ed niet aangeven. Daar staan hele hoge boetes voor. De douane vraagt wat ik heb aan te geven en ik leg uit wat ik heb. Hij moet wel lachen als ik zeg dat ik teveel naar dat programma heb gekeken. Bij Customs snap ik waarom, ze zijn voor Border Security aan het filmen! Ik ben natuurlijk veel te saai voor het programma, want alles is ok.

Eindelijk zie ik Sas, ik heb hem echt zo gemist! Zo goed om hem weer te zien. Wanneer ik uit het vliegveld kom voel ik pas wat voor lekker weer het is. Sas vindt het maar koud, maar ik kom weer een beetje op temperatuur. Beter nog, toen ik uit het vliegtuig stapte voelde het ook echt alsof ik thuiskwam.

Het eerst wat ik doe als ik thuiskom, is naar m'n ouders bellen. Ondanks dat het daar 3 uur 's nachts is, moest ik hen bellen zeiden ze. Pa neemt heel slaperig op, maar het is zo goed om hem te horen! Ze waren toch wel wakker geworden, wachtend tot ik zou bellen. Ik zeg dat ze maar lekker moeten slapen, en dat ik wel op een beter tijdstip terugbel. De rest van de middag probeer ik een beetje bij te slapen, ik ben echt zo moe van de reis. 's Avonds maakt Sas me wakker voor het avondeten, en dan kom ik weer een beetje bij.

Met pijn in m'n hart neem ik afscheid van m'n ouders. Gelukkig heeft een goede vriend van pa beloofd mij weg te brengen naar Schiphol, zodat ik niet met de trein hoef.

Eenmaal op Schiphol sta ik een paar keer op het punt om de trein terug te pakken, maar ik wil Sascha ook weer zien. Ik heb hem zo gemist, en pa zei ook dat het goed was om even terug te gaan naar huis.

Tijdens het inchecken word ik afgeleid van alles door een stel dat voor 40 dagen op vakantie gaat naar Australie. Ze hebben eigenlijk niet zo'n goed idee wat ze te wachten staat, maar ik garandeer ze dat het helemaal geweldig gaan vinden. We zijn hier natuurlijk niet voor niets gaan wonen! Ik vertel ze ook mijn verhaal, en ze vinden het wel heel interessant dat ik in Brisbane woon en nu eventjes in NL. ben geweest en over 1,5 week weer terug ben. Tja, het is niet zo gepland maar het is niet anders.

In het vliegtuig zit ik naast een moeder met een baby en een peuter. Zij gaat met het hele gezin (man met oudste dochter zit achter ons) voor 2 jaar naar Hong Kong. Aan de andere kant van mij zit een vrouw die met haar man voor 3 weken naar Indonesie gaat. Wel leuk om al die verhalen te horen, het leidt goed af.

De afgelopen dagen heb ik zo getwijfeld of ik moest blijven of gewoon naar huis moest gaan. Uiteindelijk heb ik toch maar besloten even naar huis te gaan, hoe moeilijk dat ook is.

's Middags probeer ik in te checken voor m'n vlucht van Hong Kong naar Brisbane. De vlucht van Amsterdam naar Hong Kong was gisteren geen probleem. Op de website van Cathay Pacific lees ik echter dat er een tropische cycloon is geweest en dat mijn vlucht van morgen is geannuleerd. Na wat zoekwerk bel ik Schiphol. Zij hebben te horen gekregen dat die vlucht gewoon doorgaat. Heel even dacht ik dat het lot voor mij had besloten om hier te blijven.

's Avonds neem ik afscheid van Esther en Edwin. Ik heb een heel lang gesprek met Esther, waarin ze me vraagt getuige voor haar te zijn. Ik voel me echt vereerd, natuurlijk wil ik dat voor m'n zusje! Daarna praat ik nog een tijd met pa en ma, en ze verzekeren me dat het goed is dat ik even naar huis ga. Nog niet geheel overtuigd ga ik naar bed. Morgen brengt een goede collega/vriend van pa me naar Schiphol.

Vanochtend heb ik als eerst bij de apotheek de medicijnen voor pa gehaald: morfinepleisters, plaspillen ed. Ze hadden niet alles, dus ik moet morgen de rest komen halen. Maar we kunnen in ieder geval even vooruit.

Daarna haal ik bij de bakker brood, want de vriezer is aardig leeggegeten met 4 man in huis. Ook nog even bij de AH langs, en dan is alles weer geregeld.

Eenmaal thuis bel ik even naar de huisarts om te zeggen dat pa gisteravond is thuisgekomen.

Aan het eind van de middag staat ze op de stoep. Ze onderzoekt pa en vraagt natuurlijk hoe alles gaat en wat ze in het ziekenhuis hebben gezegd. Ze vertelt ons dat we nu altijd kunnen bellen als we iets nodig hebben, zij regelt de recepten nu in plaats van het ziekenhuis.

Vandaag gaan Eshter, ma en ik naar Utrecht. Even er uit, lekker winkelen. Het is weer mooi weer, al sinds ik hier ben. Elke dag schijnt de zon, en ik begin te wennen aan de temperatuur.

Ik rijd naar Utrecht. Eenmaal aangekomen lopen we door Hoog Catharijne. Heerlijk vertrouwd. Bij de eerste winkel zien we al leuke kleding voor de bruiloft. Ik zie een mooi pak, redelijk casual maar toch netjes. Buiten lunchen we wat bij een cafe tegenover de Siebel. We blijven buiten, ze hebben lekker buitenverwarming. We praten veel, en het wordt behoorlijk emotioneel maar dat is juist goed. Sinds ik hier ben, zijn we veel opener geworden. Het heeft ook geen zin om alles binnen te houden. We moeten weten van elkaar wat we denken en voelen.

Daarna kijken we nog bij Siebel voor trouwringen. Esther ziet niet echt iets wat ze leuk vindt. Verder halen we nog domtorentjes bij Bakker Blom, heerlijk! Je kan niet naar Utrecht gaan zonder een keertje domtorentjes te hebben gegeten.

Op de terugweg naar de auto besluit ik toch het pak te kopen. Natuurlijk moet de broek flink ingekort worden, maar ma zegt dat dat geen probleem is. Uiteindelijk ben ik dus de enige die geslaagd is.

Aan het eind van de middag zijn we in het ziekenhuis. Pa is inmiddels weer een beetje bijgekomen van het onderzoek. Gelukkig heeft hij er niets van gemerkt, door de verdoving. Wel had hij begrepen dat ze niets hadden gevonden, dus de enige goede optie die we hadden is nu weg. Hij weet wel dat hij morgen naar huis mag. Esther gaat vragen wanneer we de artsen spreken, omdat we die zouden spreken voordat pa naar huis gaat. Van de zaalarts horen we dat pa vanavond al naar huis mag. Zodra we dat aan pa vertellen gaan z'n ogen stralen. Binnen 5 minuten hebben we alles ingepakt en dan is het wachten op een arts. De verpleegster is niet zo blij, zij was niet op de hoogte gebracht en nu moet alles in snetreinvaart geregeld worden: ontslagformulier, recepten, gesprek met arts en de man die de verpleging regelt.

Uiteindelijk komt alles in orde, en rijden we de auto's voor de ingang. Pa pakken we helemaal in, zodat hij geen kou kan vatten. Ik rijd met pa en ma naar hun huis. Ik vind het een vreselijk gevoel, het is fijn voor hem dat hij naar huis kan. Maar ik heb het gevoel dat het nu echt afgelopen is. Ze kunnen nu echt niets meer doen, alleen pijnbestrijding. Het voelt alsof ik hem al naar z'n begrafenis rijd.

Eenmaal thuis reageren de hondjes helemaal geweldig. Eerst installeren we pa op z'n bed, en hij zegt dat het heerlijk ligt. Nicky, die eerst zo apathisch reageerde in het ziekenhuis, springt gelijk op het bed en begroet pa. Ze gaat gelijk bij hem liggen. Zo lief!

's Ochtends rijd ik weer naar de Medicorner om nog even een bedtafeltje te halen. Gelukkig past het net in de auto! Alleen het uit de auto halen is wat lastiger, maar met passen en meten lukt het.

Ik bel met de Vierstroom om te horen wanneer de spullen worden bezorgd. Ze komen vanmiddag tussen 2 en 5 uur. Dat geef ik door aan Esther en Edwin. We spreken af dat ma en ik naar het AZU gaan, en dat zij ook komen zodra de spullen bezorgd zijn.

Rond 13.00 uur rijd ik even naar het winkelcentrum. Esther en Edwin zijn vandaag in ondertrouw gegaan en ik wil toch even een bloemetje en wat bubbels halen. Wanneer ik de 'champagne' heb afgerekend word ik gebeld: ma om te zeggen dat de spullen nu al bezorgd worden. Ik race naar het huis van m'n ouders, maar ben net te laat. Shit, dat ze dat nu alleen moest afhandelen. Ze zijn te vroeg! Maar goed, het bed is geinstalleerd en de rest van de spullen zijn er ook. Ik vind het bed er maar ouderwets en krakkemikkig uitzien, maar het werkt wel.

Esther en Edwin zijn blij verrast als ze zien dat alles al is bezorgd, nu kunnen we tenminste met z'n allen naar het ziekenhuis. We vertellen pa dat we alles hebben klaarstaan, en dat hij wat ons betreft naar huis kan. Eerst moet hij morgen nog een darmonderzoek ondergaan. Hiervoor moet hij vandaag 4 liter vocht naar binnen werken, en dat valt niet mee.

Uiteindelijk krijgen we 's avonds laat een sms-je van pa: 'Halleluja, eindelijk alles opgedronken!' Gelukkig heeft hij z'n gevoel voor humor nog.

Om 8.00 uur rijden Esther en ik naar de garage. Pa z'n auto moet nl. een onderhoudsbeurt krijgen.

Iets over 9-en lopen Edwin en ik bij de Medicorner (van de Vierstroom) binnen. We worden heel netjes en begripvol geholpen. We regelen een rolstoel, een douche- en toiletstoel. Voor het bed moeten we even bellen, maar alles kan morgen al bezorgd worden. Dat is heel fijn, want pa komt deze week ergens een keer thuis.

Eenmaal thuis bel ik om een bed te regelen. Ik wil natuurlijk het beste bed en nadat ik heb uitgelegd wat m'n vader heeft, bestel ik een bed wat electrisch verstelbaar is. Het wordt morgen met de rest van de spullen bezorgd. De Vierstroom regelt normaal ook de wijkverpleging, maar ze raden me aan om dat via het AZU te regelen. Zij kunnen dat nl ook en weten precies wat er aan de hand is. Echt een hele goede service.

Om 12.00 uur ga ik even met de huisarts van m'n ouders praten. Zij weet nl nog van niets, tenminste niet van de laatste stand van zaken. Ze leeft heel erg mee, en zegt dat ze langskomt zodra pa thuis is. Ook geef ik aan dat we ons zorgen maken over ma. Ze zegt dat ze dat in de gaten gaat houden.

's Middags in het ziekenhuis komt er al iemand die dat soort dingen regelt. Ik geef aan wat we al hebben besteld, en hij raadt aan ook een bedtafeltje te regelen. Geen probleem, wij hadden daar echt niet aan gedacht. Hij gaat de wijkverpleging regelen. Ik zeg dat het prettig is als er elke dag iemand even langskomt, al is het alleen maar om te kijken hoe het gaat. We kunnen altijd aangeven als we meer hulp willen. Prima.

Edwin heeft ondertussen geregeld dat ze morgen in ondertrouw kunnen en op 6 mei kunnen trouwen. Ze willen nl. dat pa hun ziet trouwen. Logisch. Wel houden ze het heel klein en persoonlijk, geen feest niets.

Om 16.30 uur hebben we met z'n allen een gesprek met de arts en oncoloog. We gaan maar naar een aparte kamer ervoor.

Het is heel slecht nieuws: ze weten nog steeds niet waar de kanker vandaan komt, maar het is inmiddels uitgezaaid naar z'n longen, lymfen en een bot in z'n rug. De oncoloog is heel eerlijk en zegt dat pa waarschijnlijk nog enkele weken tot 2 maanden heeft.

Dat komt voor ons als een complete schok. Natuurlijk wisten we wel dat het ernstig was, maar jezus dit is wel heel kort. Pa stort volledig in, hij kan gewoon niet geloven dat hij nog maar zo kort heeft.

Omdat de oorzaak niet bekend is, zijn er eigenlijk geen behandelingen mogelijk. Wel is er een medicijn wat zijn leven nog 2-3 maanden zou kunnen rekken, maar de bijwerkingen kunnen zo vreselijk zijn dat de kwaliteit van z'n leven minimaal is. Wat ze nog wel willen onderzoeken is of het misschien dikke darmkanker is. Dat zou nl. nog positief zijn, omdat ze dan wellicht een behandeling kunnen starten. De oncoloog zegt dat de kans daarop echt minimaal is.

Volledig kapot brengen we pa terug naar z'n bed, omdat hij zo moe is. We kunnen het maar niet vatten, dit kan toch niet? Pa heeft wel aangegeven dat hij zo snel mogelijk naar huis wil, en de artsten zeggen ook dat hij na het darmonderzoek snel naar huis kan. Het heeft toch weinig zin om in het ziekenhuis te blijven.

Eenmaal thuis weten we niet zo goed wat we moeten doen. We besluiten om morgen via de Vierstroom het een en ander aan spullen te regelen, zodat pa gewoon thuis kan komen.

Edwin heeft met het ziekenhuis afgesproken dat we de hondjes mee naar binnen mogen nemen. Pa mist ze zo erg, en hij voelt zich vandaag sterk genoeg om ze te zien.

We mogen ze natuurlijk niet mee naar z'n kamer brengen, maar vlakbij de ingang is een mooi afgeschermd hoekje waar pa ze kan zien. Edwin en Esther hebben hun videocamera meegenomen, zodat we het ook kunnen filmen. Ik ben uitgekozen om het te filmen.

Het is heel mooi. Pa is zo blij om ze te zien en wordt best emotioneel. Jacky, de oudste Jack Russel, gaat helemaal uit z'n dak wanneer hij z'n baasje ziet. We moeten hem echt goed vasthouden anders doet hij pa, onbewust, pijn. Nicky, het vrouwtje, reageert echt totaal anders. Ze negeert hem. Ze is duidelijk boos dat hij niet thuis is.

Na een paar minuten is pa zo moe, dat we de honden weer in de auto stoppen en pa naar z'n bed brengen. Hij had er de hele ochtend al naar uitgekeken en al z'n energie hiervoor verzameld. Hij vond het wel heel fijn dat we dat gedaan hebben.

Thuis bekijken we het filmpje, het is best mooi geworden.

Na een lange vlucht land ik om iets over 7 uur 's ochtends op Schiphol. De piloot heeft ons al gewaarschuwd voor het weer: het is 0 graden!!! Brr, gelukkig heb ik m'n berevel bij me ;)

Ik heb gelukkig geen bagage alleen m'n handbagage, dus ik kan snel door de douane. Eenmaal in de aankomst hal word ik bestormd door m'n zus. Gelijk huilen, natuurlijk. Nadat we de auto hebben teruggevonden, rijden we terug naar Woerden. Met het navigatiesysteem en mijn herinnering rijden we binnendoor om de spits te mijden.

Het is vreemd om weer terug te zijn, ook waarschijnlijk door de reden. Sommige dingen zijn niet veranderd, maar andere dingen wel waardoor het lijkt alsof ik al jaren hier niet meer ben geweest.

Eenmaal bij m'n ouders thuis, is het een emotioneel weerzien met m'n moeder en natuurlijk de hondjes! Ze herkennen me nog wel. Binnen is Edwin (m'n zwager) er ook met hun hond, Cass (een Duitse herder). Wat een mooi beest! Echt nog een pup, een beetje lomp maar erg lief.

's Middags gaan ma en ik even wat boodschapjes doen. Ik merk dat ik automatisch aan de linkerkant loop en dat ik precies de andere kant op kijk bij het oversteken. Stom zeg! Dan pas merk je hoe snel je went aan dat soort kleine dingen. Dat wordt nog wat bij het autorijden!

Dan is het tijd om naar het AZU te rijden. Eindelijk zie ik pa. Het is inderdaad schrikken, zo fragiel is hij. Het is heel emotioneel, maar zo fijn om hem te omhelzen! Dan weet ik dat het een goede beslissing van mij is geweest om hier te komen.

Vandaag is Sas aan het werk als Divemaster. 's Ochtends haal ik m'n ticket op en doe ik nog wat kleine boodschapjes.

De rest van de dag ben ik bezig met de was en pak ik m'n tas. Ik neem zo weinig mogelijk mee, zodat ik alleen handbagage bij me heb. Dat scheelt weer wachten in Amsterdam en dan kan de airline ook de bagage niet kwijtraken ;)

Ik geef m'n vluchtgegevens door aan Esther en aan m'n ouders. 's Avonds belt pa. Ik ben echt zo blij om hem te horen. Natuurlijk krijg ik te horen dat ik gek ben dat ik naar Nederland kom, maar aan het eind van het gesprek zegt hij wel dat hij het heel fijn vindt. En daar doe ik het voor, Esther is ook heel blij dat ik kom, hopelijk voelt ze zich dan 2 weken niet zo alleen.

Om 3.45 uur worden we gebeld: m'n vader is met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Z'n buik is helemaal opgezwollen en hij heeft vreselijk veel pijn. Het klinkt niet goed, zeker als de uitslag van de biopsie, die hij eind maart had, bekend is: waarschijnlijk leverkanker wat ook al is uitgezaaid. Pa zit aan de morfine om de pijn te bestrijden.

Esther zegt dat het nu echt nodig is dat ik naar Nederland kom. De rest van de nacht kan ik niet slapen. Ik maak een lijst met dingen die we moeten regelen. Rond 7.30 uur rijdt Sas naar ProDive. Vandaag zou ik nl. de rest van m'n Rescue Diver cursus hebben, maar ik ben absoluut niet in staat om dat te doen.

We besluiten dat ik alleen naar Nederland ga, zodat we in ieder geval nog een inkomen hebben in die tijd. Sas kan niet zo lang van z'n werk wegblijven, en hij gaat dan liever wat later. Bij het Flight Centre in Newmarket boek ik een ticket voor aanstaande maandag. Erg fijn dat ik zo snel al kan vertrekken. Ik vlieg met Cathay Pacific via Hong Kong naar Amsterdam en zou daar dan dinsdagochtend aan moeten komen.

Ik bel m'n baas zodra we weer thuis zijn. Ik geef aan wat er aan de hand is en zeg dat ik in ieder geval voor 2 weken naar Nederland ga. Ze weten al dat pa ziek is, dus het komt niet echt als een verrassing. Ze is gelukkig heel begripvol, zeker omdat zij zelf ook in zo'n situatie heeft gezeten.

Ik ben opgelucht dat het geregeld is, alleen ga ik wel alleen naar Nederland. Vreselijk, 2 weken zonder Sas, maar aan de andere kant kan ik ook niet wachten om m'n familie te zien.