Going Down Under

Na een aantal drukke weken en natuurlijk alle emoties van de afgelopen maanden geeft m'n lichaam een signaal: migraine. 's Ochtends valt het nog wel mee, dus ik ga nog gewoon naar m'n werk. Maar in de loop van de dag wordt het steeds erger en ik word ook steeds misselijker.

Ik zeg zelfs m'n vaste wandeling met collega's af wat ik echt anders niet zou doen. Rond 15.30 uur schrikt m'n baas er van hoe ik er uit zie, ze ziet duidelijk dat ik echt veel pijn heb. Het lopen gaat eigenlijk nauwelijks, het dreunt veel te veel door in m'n hoofd. Ik krijg de opdracht van m'n baas om onmiddellijk naar huis te gaan, ze zegt zelfs dat ik maar gewoon een taxi moet nemen. Eigenwijs als ik ben ga ik toch met de bus. De busrit is interessant, om zachtjes uit te drukken. De chauffeuse is volgens mij nieuw en kan echt niet rijden volgens mijn medepassagiers. Ze rijdt heel hard, waardoor ze bijna elke keer te laat keihard moet remmen om mensen uit te laten stappen bij een bushalte. Je kan begrijpen dat ik erg blij ben als ik thuiskom!

Zodra ik thuis ben, duik ik gelijk m'n bed in. Sas haalt me er 's avonds uit voor het avondeten, maar rond 18.30 uur ga ik weer slapen. Hopelijk voel ik me morgen wat beter

Ondanks dat het zondag is, is het toch een vroege start. Om 7.00 uur vertrekken we richting de duikshop voor een dagje Straddie. Al snel komt Claire ook, zo fijn om haar na al die maanden weer eens in het echt te spreken. We hebben wel via de mail contact gehouden, maar dit is veel gezelliger. Mijn ochtendhumeur is dan ook gelijk verdwenen en we praten de hele rit naar Cleveland (waar we de carferry pakken) lekker bij.

De duikshop op Straddie (Manta Lodge) geeft aan dat het best ruig is op het water, dus ik ben benieuwd. De rubberboot wordt gelanceerd en dan gaan we op weg naar een duikstek. De geplande duikstek gaat niet door, veel te veel stroming en te hoge golven. Niet echt verantwoord om daarin te duiken. Een andere stek is gelukkig wel geschikt. Claire, Sas en ik duiken samen, want wel grappig is met 2 fotografen. Er staat best veel stroming en het eerste stuk is dan ook best hard werken. Maar heerlijk om weer in het water te liggen, zeker nu want het water is warmer dan de luchttemperatuur. Het zicht is niet geweldig, maar toch wel een aardige duik.

De tweede duik wordt een driftduik. Dat betekent lekker meegaan met de stroming, echt zweven in het water. En dan horen we het: walvissen! Wat een waanzinnige ervaring om ze alleen al te horen. Ze lijken zo dichtbij dat we alledrie om ons heen blijven kijken omdat we ze elk moment verwachten te zien. Dat gebeurt natuurlijk niet, maar het is echt geweldig om die geluiden in het echt te horen.

Het lekkerste van duiken op Straddie is dat we daar lekker kunnen douchen en al onze spullen gelijk kunnen spoelen. Dat scheelt thuis een hoop tijd en belangrijker: water! Onze groep is binnen 20 minuten helemaal klaar, en dat komt goed uit want we moeten de ferry halen. Gelukkig zijn we mooi op tijd bij de ferryterminal.

Al met al een geslaagde dag. Claire nodigt ons ook nog uit voor haar verjaardag (dinsdag 5 augustus). Dan staat er een etentje in een Mexicaans restaurant op de planning. Leuk!

Na een paar dagen flink wat regen, zie ik op brisbanetimes.com.au (soort nu.nl) dat we de magische grens van 40% hebben bereikt. De dammen zijn nu dus voor 40% gevuld, en dat betekent dat de waterrestricties iets verlicht worden. We mogen vanaf volgende week 170 liter pp per dag verbruiken, in plaats van de huidige 140.

Van de week hebben we weer een overzicht ontvangen van ons waterverbruik. We zitten nog ruim onder de 140 liter (111 liter pp per dag gemiddeld), dus dat zit wel goed.

's Middags belt Sas dat de koelkast wordt bezorgd. Hij rijdt naar huis, in afwachting van de bezorgers. De koelkast blijkt nog wel een uitdaging. Onze hal en trappengat is nl. niet zo breed, en dus moet er aardig wat moeite gedaan worden om de koelkast in de woonkamer te krijgen. Eerst zien de bezorgers het niet zo zitten, maar als Sas laat zien dat er al net zo'n koelkast staat komen ze er niet onderuit.

Wanneer ik 's avonds thuiskom, na een glaasje wijn met collega's te hebben gedronken, verplaatsen we de oude koelkast naar de garage. Wanneer Sas even wat te eten gaat halen, dweil ik de gang en de trap en stofzuig ik de kamer. Zo ziet het er al gelijk een stuk beter uit. Maandag bel ik wel even met de Brisbane City Council hoe het ziet met het ophalen van de oude koelkast.

Al sinds we terug zijn, doet de koelkast het niet meer zoals het hoort. Hij koelt steeds slechter, en zelfs de spullen in de vriezer zijn niet helemaal meer bevroren. Hoewel de koelkast van de eigenaar is, hebben we destijds bij het tekenen van het huurcontract gehoord dat we zelf voor bijv. een vervangende koelkast moeten zorgen.

We waren al blij dat we die spullen destijds niet zelf aan hoefden te schaffen. We kiezen er via internet eentje uit, die vergelijkbaar is met wat we nu hebben. Ook kijken we naar het energieverbruik, als we toch een nieuwe moeten kopen dan maar een die wat minder energie verbruikt. We kiezen er eentje met 4 sterren.

Als het goed is moet het morgen bezorgd worden, we zijn benieuwd!

In de loop van de ochtend krijg ik een mailtje van een collega. De yogales van vandaag gaat helaas niet door, want de docente is ziek. Dat is wel jammer, het is nl. best druk en ik had de ontspanning wel kunnen gebruiken. Wanneer ik het aan de receptioniste vertel, stelt ze voor dat ik met haar mee ga naar de sportschool als introduce. Dat lijkt me wel wat. Ze belt even met de sportschool en het is geregeld.

Rond 13.15 uur gaan we er naar toe. Net als alles hier in de City is de sportschool heel dichtbij, nog geen 5 minuten lopen. Het is wel lekker weer eens, en ik kan goed merken dat mijn conditie echt helemaal niets is. Na afloop voel ik me heerlijk, alsof ik alles aankan. Ik heb ook wat krachttraining gedaan, en ook dat is te merken. Misschien toch wel lekker om dit vaker te doen.

Na lekker uitgeslapen te hebben, rijden we naar de fietsenwinkel. De banden van onze fietsen kunnen wel weer wat lucht gebruiken, dus wordt het tijd om een fietspomp aan te schaffen. Dat is een stuk makkelijker dan elke keer de fietsen naar de winkel brengen. We kiezen een mooie uit, voor zover mogelijk bij fietspompen ;)

Daarna rijden we naar ProDive. We schrijven ons in voor een liveaboard trip begin september. Tijdens die trip ga ik met een vriendin de diepduikspecialty doen, dus dat wordt wel leuk. De donderdagavond voor de trip krijgen we de theorie, zodat we dat niet aan boord hoeven te doen. De boot vertrekt op vrijdagavond 5 september vanuit Scarborough, wat tijdens de spits toch al snel een uur rijden is. Ik denk dat ik die middag maar vrij neem, zodat ik rustig de spullen kan pakken. Ik schrijf me ook maar weer in voor de Rescue Diver cursus, deze keer eind oktober/begin november. Nu moeten Claire, een vriendin van me, en ik alleen nog een keer met de instructeur afstemmen wanneer we de navigatiespecialty gaan doen. Maar dat zal wel goed komen.

Sas gaat komende zaterdag al weer aan de slag als Divemaster en ik ga 27 juli mee naar Straddie voor m'n eerste duik sinds 4 maanden. Ik heb er toch wel weer zin in, het water zal alleen nu wel wat kouder zijn!

's Avonds bel ik nog even met ma. Toch altijd wel weer fijn om haar even te horen, zeker nu ik zo ver weg zit en zij nu alleen thuis is.

We kunnen goed merken dat we een flink aantal koude avonden en nachten hebben gehad. De enorme hoeveelheid openhaardhout die we eind mei hebben laten bezorgen is al voor zeker de helft op! Maar het is wel heel lekker.

Sas steekt vanochtend al lekker de open haard aan, heerlijk. Ik doe vandaag zo veel mogelijk de was, zodat we morgen echt niets hoeven te doen. Aan het begin van de middag doen we even de boodschappen. Daarna gaat Sas hout hakken. De buurman komt even kijken en biedt zijn grote bijl aan. Dat werkt een stuk beter dan ons kleine bijltje!

's Avonds gaan we eindelijk weer een bbq-en. Dat is alweer een tijd geleden. Het is wel een beetje fris buiten, dus eten we binnen.

Wanneer ik m'n baas tegenkom, vraagt ze hoe het met me gaat. Ze vindt me er nl. erg moe uitzien. Dat kan wel kloppen, ik voel me vreselijk. De afgelopen nachten heb ik constant over pa gedroomd. In het begin van de droom zie ik hem liggen zoals hij lag opgebaard, maar op de een of andere manier zit hij daarna met mij aan een tafel te praten. Waarover we het hebben weet ik 's ochtends niet meer, maar het is heel fijn. Alleen het wakker worden is niet fijn, dan dringt tot me door dat hij er niet meer is.

De rest van de dag ben ik echt niet mezelf. Ik merk dat ik allerlei stomme fouten maak, en dat ik me absoluut niet kan concentreren. Iets over 5-en wil ik naar huis, maar dan vraagt m'n baas of ik nog even iets kan doen. Geen probleem, ik doe het en dan ren ik om m'n bus te halen. Normaal blijf ik vrijdagmiddags altijd wat drinken, maar ik heb er nu totaal geen behoefte aan. Ik ben denk ik ook niet echt de gezelligste nu, dus het is waarschijnlijk alleen maar beter voor m'n collega's ;)

Vandaag is het onze trouwdag: we zijn alweer 5 jaar getrouwd!

Maar het is een dag zoals elke andere, er moet gewoon gewerkt worden. Vandaag is onze receptioniste ziek, en dat betekent dat ik haar taken er ook bij heb. Gelukkig had ik het al druk, dus dat kan er nog wel bij ;) Maar hierdoor vliegt de dag voorbij, waardoor ik me moet haasten om m'n bus te halen. Ik wil namelijk een bus eerder (vertrekt 20 minuutjes eerder dan m'n normale bus) zodat we hopelijk nog iets aan onze avond hebben. Maar helaas, die bus is 30 minuten te laat en zit echt stampvol. Dat is niet echt bevorderlijk voor m'n humeur, dus zet ik m'n Ipod op.

Laat daar nu net het nummer 'Ren Lenny Ren' van Acda en de Munnik opstaan. Zodra ik de tekst hoor lopen de tranen over m'n wangen. En dat in een overvolle bus. Ik kan er echt niets aan doen, de tekst is zo mooi en heel erg toepasselijk. Uiteindelijk ben ik ruim een uur nadat ik van m'n werk weg ben gegaan eindelijk thuis. En doodop. Ik ga maar op tijd naar bed, morgen wacht nl. weer een werkdag. Van het weekend hebben we hopelijk wat tijd voor elkaar en onze trouwdag.

De afgelopen dagen ben ik met een aantal collega's elke lunchpauze gaan lopen. Tot nu toe hebben we elke keer ons doel gehaald: de Goodwillbridge oversteken en dan weer terug. Dat betekent dat je toch al snel 45-50 minuten onderweg bent. Een aardige wandeling voor tussen de middag. Het is een heerlijke onderbreking van de dag: een beetje frisse lucht en ontspanning.

Tijdens de wandeling van vandaag spreek ik af om met een collega naar huis te lopen. Hij woont nl. in Wilston, een wijk verder dan waar wij wonen. Om 17.00 uur vertrekken we. Het valt vies tegen, zeker na een paar maanden niets aan sport gedaan te hebben. Maar we halen het, en iets voor 18.00 uur ben ik thuis. Ik ben kapot, maar ook trots dat ik het weer eens heb gedaan. Zowel mijn collega als ik kunnen die extra beweging wel gebruiken, dus spreken we af dat we het vanaf volgende week zeker 2 keer per week gaan doen.

Het is gelukt: vanmiddag hebben we eindelijk de belastingaangifte voor Nederland afgerond. Heerlijk, wat een opluchting. Ik zag er zo tegenop, en ben er uiteindelijk nog een tijd mee bezig geweest. Morgen ga ik het even inscannen en dan kunnen ze de deur uit!

De yogaklas is er nog steeds elke woensdagochtend, dus rond lunchtijd verzamelen we ons in een grote vergaderzaal. Het is heerlijk om het weer eens te doen, al merk ik wel dat ik 3 maanden niets heb gedaan. Ik ben zo stijf! Maar na afloop voel ik me heerlijk ontspannen.

Aan het eind van de dag vertrekt de bus ook redelijk op tijd, iets waar ik weer even aan moet wennen. Maar dan gaat het mis: een andere bus rijdt onze bus aan. Gevolg: de spiegel aan de bestuurderskant ligt er af. Dat betekent dat we niet verder kunnen rijden. De buschauffeur belt de centrale en die stuurt de hulpdienst naar ons. De buschauffeur is volgens mij best geschrokken maar hij vraagt wel eerst of iedereen in orde is. Ik heb zelf niets gezien, was erg verdiept in een boek, maar de mensen die aan die kant zaten zijn best geschrokken. Uiteindelijk kunnen we 3 kwartier later weer rijden. Hierdoor ben ik wel pas om 18.15 uur thuis, terwijl ik eigenlijk al voor 17.30 uur thuis had moeten zijn. Ach, het was weer een spannend ritje;)