Going Down Under

Het frame van ons huis zal deze week wel klaar zijn, wat betekent dat we een dezer dagen de rekening krijgen. Deze rekening zal nu betaald worden door de bank, dus ik neem even contact op met onze hypotheekadviseur om te vragen hoe dat in z'n werk gaat. Ik krijg te horen dat we de rekening naar hun moeten emailen, met het bewijs dat we ons deel (het bedrag van de betonnen fundering) hebben betaald. Zij gaan er dan voor zorgen dat het betaald wordt door de bank. Klinkt goed, wij hoeven dus er niet achteraan te gaan bij de bank.

Rond een uur of 9.30 uur ben ik in Moggill. Het is echt heel indrukwekkend om ons huis te zien. Ze zijn nog niet helemaal klaar met het frame, maar het schiet al wel op. Ik neem weer van alle kanten foto's. Wel was Sas gisteren al opgevallen dat een paar dingen niet kloppen: de deur van de garage naar de pantry mist (had Sas al aan de sitemanager doorgegeven) en het frame voor de doorgang van de woonkamer naar de study is verkeerd (moet ik maandag maar even doorgeven). Volgens Sas wordt het dakframe er maandag opgezet.

Nadat ik alle foto's heb genomen, zie ik een paar andere overburen. We maken kennis, en ook nu klikt het gelijk. Het is ook een gezin met 2 kinderen. Hun huis is al bijna klaar, zij gaan er waarschijnlijk over 4 weken al in. We besluiten dat we maar een grote buurtbarbeque moeten organiseren wanneer alle huizen klaar zijn. Ik krijg een steeds beter gevoel over onze straat, hopelijk worden we een hecht buurtje.

De rest van de dag doe ik de standaarddingen: de was en lekker relaxen met m'n krantje. Het is tenslotte weekend!

Foto's: 1. vanuit de achtertuin de woonkamer, 2. keuken, 3. woon- en eetkamer, 4. frame voor het dak, 5. hier komt de voordeur, 6. gang naar badkamer en 3e slaapkamer.

Sas stuurt me de hele ochtend verschillende foto's van ons nieuwe huis. Het bouwen van het frame gaat zo snel, het begint er nu echt al als een huis uit te zien!. Ik kan me maar lastig concentreren op het werk, ben veel te enthousiast over de vooruitgang die ze maken. Ik laat vol trots de foto's aan m'n baas en collega's zien.

Wanneer ik thuis ben, zien ik een brief van Metricon. Het is de eerste rekening, want de eerste fase (de fundering) is nu klaar. Het is even slikken, aangezien wij deze rekening zelf moeten betalen. De rest van het huis betaalt de bank, maar nu moeten we onze spaarrekening aanspreken. Ik zet het allemaal maar gelijk klaar via het internet bankieren, zodat het op tijd betaald wordt.

Sas heeft dit weekend de laatste 2 dagen van de open water cursus, dus morgen ga ik weer lekker met de bus naar Moggill. Ik zie het echt als een ontspannende rit, zeker omdat ik toch geen haast heb.

In de loop van de ochtend bel ik met onze sitemanager om nog wat maten door te geven. Hij vertelt dat de fundering op dat moment gestort wordt, en dat er morgen met het frame begonnen wordt. Wat spannend!

Ook vandaag ga ik weer naar de sportschool en het gaat al iets beter dan maandag. Ik voel me elke dag beter, voel de energie weer terugkomen. Ik merk nu heel goed het verschil met hoe ik me voelde voor de operatie. Het is echt zo verbeterd.

's Avonds kunnen we het niet laten om weer even te gaan kijken in Moggill. Het is nu helaas al donker, maar ondanks dat zien we een geweldig mooie betonnen fundering. Ook nu zijn we er zo verbaasd over hoe groot het lijkt. Sas heeft deze keer zijn camera meegenomen, en samen met de externe flitser en de lamp die we normaal tijdens het duiken gebruiken maakt hij een aantal foto's.

Sas heeft morgen vrij, dus hij zal wel wat tijd daar doorbrengen om de bouw van het frame te bekijken. Ben best een beetje jaloers, maar ik ga wel zaterdag kijken.

Foto's van links naar rechts: 1. garage, 2. gang, garage, keuken en pantry, 3. ensuite, 4. woon- en eetkamer.

Rond 17.30 uur rijden Sas en ik weg uit Milton. We gaan nl even naar Moggill om te kijken hoe het met ons huis gaat. Het is ook de eerste keer dat we in de spits daar naar toe rijden.

Op een zaterdag duurt het normaal rond een half uur vanaf ons huis (dus iets meer dan 20 minuten vanaf Milton), maar nu zijn we een uur onderweg vanaf Milton. Maar het is het meer dan waard.

We zien nl. dat ze de bekisting hebben gemaakt ter voorbereiding van het storten van de fundering. Volgens Larry, de sitemanager, wordt morgen de fundering gestort. We kunnen nu dus heel goed de omtrek van ons huis zien, en het lijkt echt zo groot! Ik maak weer veel te veel foto's maar het is zo spannend om het te zien. Verder gaat op een gegeven moment ook de zon onder, wat ook een mooi effect geeft.

We zien veel meer mensen naar hun huizen kijken, en maken kennis met een van de overburen, een gezin met 2 kids. Het klikt heel goed, en we praten ruim een half uur, voordat het toch echt tijd wordt om naar huis te gaan en te gaan eten. Het is wel heel fijn om te merken dat het klikt met de overburen, we zullen toch een aantal jaren met elkaar moeten leven. Het wordt hopelijk wel een leuk buurtje. Wij zien het in ieder geval wel zitten.

Fotos (van links naar rechts):
1. badkamer, 2. pantry + keuken, 3. garage, 4. zonsondergang, 5. woon- en eetkamer, 6. master bedroom, 7+8: frame is gearriveerd.

Tijdens de lunchpauze ga ik voor de eerste keer na m'n operatie weer eens naar de sportschool. Ik heb een app op m'n telefoon die je in 10 weken 5 kilometer kan laten rennen, dus ik ga dat programma vanaf vandaag volgen. Het is zwaar, maar eenmaal terug op m'n werk heb ik zoveel energie, voel me bijna weer de oude. Wat een heerlijk gevoel!

Rond een uur of 15.30 wordt het buiten echt pikzwart. Er zijn zware onweersbuien met hagel voorspeld, en zo te zien klopt het aardig. Het gaat al snel echt keihard regenen en onweren. Wel een spektakel om te zien, maar ik ben blij dat ik binnen ben. Ik heb medelijden met Sas, hij is nl op de fiets naar z'n werk gegaan. Hopelijk wordt het nog een beetje beter, zodat hij veilig thuis kan komen.

Rond een uur of 5 lijkt het droog en ik pak snel de bus naar huis. Ik time het goed, want niet lang nadat ik thuis ben, begint het hele feest weer van voor af aan. Het regent zo hard dat we niet eens de televisie kunnen horen!

Dit is geen goed nieuws voor de bouw van ons huis. Ze kunnen in ieder geval vandaag en morgen niets doen, omdat de grond enigszins droog moet zijn om de fundering te kunnen storten.

En wanneer ik naar bed ga, is er nog meer slecht nieuws. M'n kussen is echt doorweekt, en het hoofdeind van ons bed aan mijn kant is behoorlijk nat. Het heeft dus echt goed gelekt op dezelfde plek die als het goed is een paar weken geleden was gemaakt. Morgen dus maar even contact opnemen met de makelaar.

Sas heeft dit weekend en komend weekend een open water cursus, dus ik heb de dagen voor mezelf. Ik besluit vandaag maar eens met het openbaar vervoer naar Moggill te gaan, ik ben wel heel benieuwd of ze deze week wat hebben kunnen doen. Het weer heeft niet echt meegewerkt, maar ik blijf hopen op de fundering!

De busrit is best leuk, zeker als je alle tijd hebt. Uiteindelijk duurt het 1.5 uur vanaf het moment dat ik in Kelvin Grove de deur uitloop tot het moment dat ik in Moggill uit de bus stap. Best een behoorlijk lange rit dus (incl. overstappen). Maar ik voel me heerlijk in Moggill. Het is heerlijk weer, misschien een beetje te warm en de zon brandt behoorlijk, en zo heerlijk stil!

Vol verwachting loop ik naar onze kavel, maar helaas, de betonnen fundering is nog niet gestort. Maar de voorbereidingen zijn al wel getroffen, er is een enorme stapel aan piepschuim blokken bezorgd, wat nodig is voor de fundering. Toch een piepkleine vooruitgang. Hopelijk kunnen ze komende week wel wat doen. We lopen nu inmiddels al 2 weken achter op schema.

Vandaag is het dan toch echt weer tijd om aan het werk te gaan. Gelukkig kan ik ondanks de 4 littekens (waarvan 1 bij m'n navel) gewoon m'n werkkleding aan, en het lijkt zelfs alsof m'n broek wat wijder zit. Misschien is het wel gewoon wishful thinking ;)

De dag verloopt moeizaam. Ik ben echt doodop en het is pas een uur of 11. Het voelt echt alsof ik een gigantische jetlag heb, dus ik moet maar gewoon doorgaan. Ik merk wel dat ik nog pijn heb, maar het is lang niet zo erg als wat het vorige week was.

Ik houd vol, maar ik ga wel een half uurtje eerder naar huis om de spits te ontwijken. Dat is wel prettig. Hopelijk gaat het deze week langzaam beter, en krijg ik m'n energie weer een beetje terug. Volhouden maar!

Sas heeft vandaag z'n vaste vrije dag, dus we hebben lekker de dag voor ons tweeen. Als eerst rijden we 's ochtends naar Moggill. Ondanks dat het nog steeds redelijk oncomfortabel is om in de auto te zitten (met name de gordel) wil ik echt naar ons stukje land om te kijken hoe ver ze zijn gekomen.

Er is niemand te bekennen van Metricon. Blijkbaar heeft de regen van afgelopen week ervoor gezorgd dat ze nu even niets kunnen doen. Wel is de loodgieter aan de gang geweest en heeft alle voorzieningen aangelegd wat nodig is voordat de betonnen fundering kan worden gestort.

Ondanks dat we nog geen fundering hebben, kunnen we al wel zien hoe groot het huis eigenlijk gaat worden. En, we houden nog een aardige tuin over ook! Ik maak weer genoeg foto's, ondanks dat we nog geen fundering hebben is het wel spannend om wat vooruitgang te zien.

Eenmaal thuis gaat Sas boodschappen doen. De rest van de dag doe ik de was en kijken we wat afleveringen van Bones en Grey's Anatomy. Een luie dag dus! Het wordt hoog tijd dat ik me weer goed voel en weer naar de sportschool kan gaan. Alleen zal ik voorlopig de buikspieroefeningen links laten liggen.

's Middags worden we gebeld door Larry, de sitemanager. Hij bevestigt ons vermoeden: door de regen hebben ze flinke vertraging opgelopen. Hij hoopt nu de betonnen fundering aan het eind van komende week te kunnen storten. Maar het moet dan wel een paar dagen droog blijven, en we zitten wel nog midden in het regenseizoen. Hopen dus op een paar droge dagen. In het contract zijn 10 regendagen opgenomen, en ze hebben er nu 5 van gebruikt. Wanneer ze verdere vertraging oplopen wat meer dan die 5 dagen is, en ze dus later klaar zijn moeten ze ons een boete betalen van $300 per week. Hopelijk hebben we dat niet nodig.

Foto's met de klok mee: 1: Overzicht van ons huis, 2: Het is nu echt een constructie site, 3: Leidingwerk voor de ensuite en 4: Overzicht van ons huis vanaf de voorkant van het huis (de garage).

Na een redelijk goede nacht probeer ik op te staan. Het doet echt veel meer pijn dan gisteren, vooral de wond bij m'n navel is de boosdoener. Het lopen is echt veel te pijnlijk, dus mijn plan om dit weekend met de bus naar Moggill te gaan zal denk ik niet doorgaan. Sas moet nl. werken dit weekend, dus we kunnen ook niet samen gaan kijken.

Ik kijk 's ochtends een paar afleveringen van Grey's Anatomy, maar voel me zo slecht dat ik maar weer naar bed ga. Dat doet tenminste geen pijn. En, daar hebben we tenminste airconditioning. Het is hier nl. echt heel warm en benauwd.

's Middags wordt er aangebeld, en krijg ik een bos bloemen overhandigd. Claire en Russell hebben dat vanuit Sydney geregeld. Zo lief! Ik voel me eventjes een stuk beter.

Rond een uur of 2 's nachts word ik wakker van de pijn, het is zo erg dat ik niet meer kan liggen. Ik ga dus maar naar beneden, en vouw de was op als afleiding. Dan neem ik wat pijnstillers in en ga wat strijken terwijl ik wacht tot ze gaan werken.

De rest van de dag doe ik niet zo veel. Ik doe wel de was, want ik vind dat ik wel iets moet bewegen. Het doet alleen zoveel pijn! De operatie was een kijkoperatie, en ik heb 4 'gaten' in m'n buik. Vooral de onderste, bij m'n navel, zorgt ervoor dat ik niet rechtop kan staan en dat het lopen ontzettend veel pijn doet. Verder is m'n buik door al dat gewroet van de operatie erg opgezet.

Maar ik moet niet vergeten dat de operatie pas 24 uur geleden heeft plaatsgevonden, en dat het tijd nodig heeft om te helen. Ik heb alleen niet zoveel geduld. Maar m'n lichaam geeft duidelijk aan dat het rust nodig heeft. Hoe irritant ik dat misschien ook vind, ben bang dat ik er toch naar moet luisteren.. Gelukkig heb ik sterke pijnstillers meegekregen vanuit het ziekenhuis, en daar maak ik goed gebruik van.

Rond 7.30 uur melden we ons bij de receptie in het ziekenhuis. Vandaag gaat het echt gebeuren, m'n galblaas wordt er uit gehaald. Ik ben bloednerveus, met name voor de aneasthesie. Ik kan maar niet van het stemmetje achterin m'n hoofd afkomen dat zich afvraagt of ik wel weer wakker word.

Ik zou eigenlijk om 8.30 uur worden geopereerd, maar er is blijkbaar nogal wat vertraging, waardoor ik zo'n 2 uur moet wachten. Ik kijk dus maar wat televisie, en zie de verwoesting die de cycloon Yasi heeft aangericht in Noord-Queensland. Mission Beach, het kleine plaatsje Tully en Cardwell zijn het hardst getroffen. Het is ongelooflijk om te zien, vooral omdat we daar in oktober nog zijn geweest. Er is bijna niets meer van over!

Om 10.30 uur word ik dan eindelijk de operatiezaal ingereden. Ik moet een beetje lachten als ik de chirurg zie, hij draagt nl. een schort met een luipaardprint. Dat had ik nou niet achter hem gezocht. Al snel voel ik de verdoving werken, ik kan nog net zeggen dat ik me echt heel erg dronken voel en dan ben ik weg.

Wanneer ik wakker word, heb ik veel pijn. Ik krijg de maximale hoeveelheid pijnstillers, en na zo'n 1.5 uur in de verkoeverkamer kan ik naar de day surgery zaal. Normaal blijf je daar maar redelijk kort, maar met de operatie die ik heb gehad moet ik wat langer blijven. Ik heb nog steeds heel erg veel pijn, maar ze kunnen me niets meer geven. Dus ik krijg een heatpack, wat goed helpt.

De arts komt langs om te zeggen dat alles goed is gegaan, en geeft me een potje met een van de galstenen. Daar had ik nl. om gevraagd, was erg nieuwsgierig hoe die er nu uitzien. Het blijkt dat ik naast de 2 galstenen die we in november al op de echo hadden gezien, nog veel meer kleine galstenen had. Geen wonder dat de pijn zo erg was toegenomen in de laatste weken.

Sas komt even kijken, wat heel erg fijn is. Hij is al rond 12.30 uur gebeld dat alles goed is gegaan, en is toen gelijk naar het ziekenhuis gekomen. Het duurt alleen wel tot 16.30 uur voordat ik me zelf om kan kleden en naar de wachtkamer kan lopen om daar opgehaald te worden. Ze hebben daar hele comfortable stoelen staan, maar het doet echt verschrikkelijk veel pijn om te zitten. Voor de verpleegsters reden om m'n vertrek nog even uit te stellen, ik moet nl. wel in de auto kunnen zitten. Ze geven me sterke pijnstillers, en zodra die beginnen te werken, kan ik voorzichtig gaan zitten.

Uiteindelijk rijden we rond 18.15 uur weer naar huis. Gelukkig kan ik vannacht gewoon in m'n eigen bed slapen, het is altijd het prettigst om gewoon thuis te zijn.

In de loop van de dag word ik gebeld door onze hypotheekadviseur. Na zoveel slecht nieuws van hem de laatste tijd, ben ik gewoon zenuwachtig als ik de telefoon opneem. Maar het is gelukkig het nieuws waar we op zaten te wachten: na 4 valuations kan de bank geen argumenten meer bedenken om de hypotheek niet goed te keuren, dus we hebben eindelijk de goedkeuring! Gelukkig maar, want de bouw is gisteren officieel begonnen!

Ik kan het gewoon niet geloven, en het wil niet echt tot me doordringen, maar we zijn er nu eindelijk vanaf. Nu kan ik met een redelijk gerust hart donderdag worden geopereerd, zonder me zorgen te hoeven te maken over het geld.