Going Down Under

Een bijzondere dag vandaag: 29 februari. Vandaag is ook de dag dat we een Star Friday hebben op het werk: een klein feestje voor al het personeel. Dat hebben we een keer per maand. Het thema van vandaag is natuurlijk leap year (schrikkeljaar). Een traditie hier is dat de vrouwen de mannen ten huwelijk vragen op 29 februari. Dat schijnt ontstaan te zijn, doordat de Engelse wet de vrouwen verbied dat te doen. Maar 29 februari valt niet onder de wet, dus vandaar dat vrouwen die dag gebruikten om de mannen maar te vragen.

Verder hebben we nog een sudoku-wedstrijd. Best wel grappig. Tot mijn verbazing win ik de 3e prijs: een sudoku-boek en een klein flesje champagne. Het grappige is dat ik gisteren met mijn collega die prijzen heb gekocht, en ze vanochtend zelf nog heb ingepakt!

Na het werk gaan we fietsen. Het is nu wel wat later dan normaal, en het begint al donker te worden. We gaan weer het 20km stuk doen (heuvels en vlak). Het gaat een stuk lekkerder dan woensdag, hoewel we minder hard gaan. Dat komt omdat we niet voluit bergaf gaan, het is nl. nu echt donker. Op de weg terug langs de rivier hebben we een mooi uitzicht op de verlichte gebouwen van de City. Wel een mooi gezicht. Het vervelende echter van later fietsen (in duisternis) is dat je mensen wat later ziet. Zo besluit op Southbank een klein kind op een step vlak voor mijn fiets even over te steken. En dat terwijl ik met een behoorlijke vaart aan kom rijden. Dat wordt dus vol in de remmen, en ik kan het kind net ontwijken. Op het eind (wat een beetje bergaf gaat) besluit een possum het fietspad over te steken. Ik schrik me helemaal rot, maar ook dat loopt net goed af!

Vandaag kan ik eindelijk m'n medische keuring ophalen. De keuringsarts heeft de uitslag van de saline test ontvangen. Daaruit blijkt dat ik een perfect normale uitslag had. Ik vraag dus of ik volgens de test nog astma heb. Zijn antwoord: nee, de test laat zien dat mijn longfunctie volledig normaal is en dat ik dus over mijn astma heen ben gegroeid! Helemaal geweldig, dan hoef ik dat niet meer aan te kruisen op duikformulieren. Hij ondertekent mijn keuringsformulier en ik ben dus goedgekeurd!

Ik breng gelijk een kopie naar ProDive, zodat ze dat in mijn file kunnen stoppen. Daar krijg ik ook eindelijk de certificaten van onze DAN O2-cursus mee (die hebben we eind november 2007 pas gedaan). Nu moeten we alleen nog onze certificaten voor de EFR/First Aid at Work nog krijgen.

's Avonds is het weer tijd om te fietsen. We fietsen de route van 20km met heuvels en een lekker vlak stuk. Het is echt heel zwaar, maar als we de tijd vergelijken met vorige week ben ik een minuut sneller. En dat terwijl het voor mijn gevoel echt niet lekker ging, erg vreemd maar wel goed!

Eenmaal thuis probeer ik Esther te bellen ivm haar onderzoek. Ik krijg haar voicemail en laat een berichtje achter. Later probeer ik het nog een keer, maar ik denk dat ze niet thuis is.

Aan het eind van de dag bel ik even met pa. Hij werkt gelukkig weer een aantal uurtjes per dag, zo krijgt hij weer een beetje een normaal ritme. Dat bevalt hem wel. Hele dagen gaat nog niet, maar dit is al een hele vooruitgang! Hij is er zelf wel blij mee volgens mij. Dat is wel een geruststelling. We moeten nu wachten op de MRI-scan, tot die tijd kunnen we echt niets doen. Ik haal me wel van alles in m'n hoofd, vooral door die onzekerheid. Maar pa klonk wel redelijk, en dat is genoeg om goed te kunnen slapen.

Ik hoor ook van hem dat m'n zus voor een heel vervelend onderzoek in het ziekenhuis is. Ik stuur haar nog even een sms-je om sterkte te wensen. Ze krijgt het gelukkig nog op tijd, ik krijg bericht terug dat ze zit te wachten op haar beurt. Hopelijk valt het allemaal mee.

Vandaag moeten we echt even de boodschappen doen, we hebben echt niets meer in huis!
We zouden ook vandaag gaan fietsen, maar we zijn best moe en willen ook wel weer eens een keertje uitslapen (ja ja zelfs tot 7.30 uur!). Het is mooi weer, dus ik kan lekker de was buiten hangen, heerlijk!

's Middags gaan we naar de duikshop. Ik meld me nu eindelijk aan voor de Rescue Diver cursus, zodat ik er niet meer onderuit kan. Mijn doel voor dit jaar: Master Scuba Diver. Dat betekent dat ik 5 specialties en m'n rescue diver certificaat moet hebben. Ik heb al 4 specialties maar wil er nog 2 doen die ik echt handig vind: navigatie en diepduiken. Dan kan ik het aanvragen. De Rescue cursus start op zondag 30 maart met theorie en zwembadtraining. Het weekend daarna is volle bak: zowel zaterdag als zondag in buitenwater oefenen en scenario's draaien. We zullen wel zien!

Volgens de krant was het gisteren nog warmer dan ze hadden verwacht: 40 graden in Brisbane en omgeving! We hebben bijna het warmte record verbroken: dat staat op 41 graden. Wat een geweldige dag om op het water door te brengen ;)

Vandaag wordt het een erg warme dag, dus maar goed dat we lekker gaan duiken! Volgens de weersverwachting wordt het rond 36 graden, zweten dus ;) Rond 6.30 uur vertrekken we van het duikcentrum naar Scarborough om daar op de boot te stappen. Wanneer we daar rond 7.15 uur aankomen, voelt het al behoorlijk warm en de zon schijnt lekker!

De boot vertrekt rond 8.00 uur richting Flinders Reef, een duikstek in Moreton Bay. We zijn met ongeveer 12 duikers aan boord, een leuke groep. Claire, een Engelse duiker die nu ook hier woont, vraagt of ze met ons kan duiken. Geen probleem! We kennen haar van de zeer korte vakantie in december, die uiteindelijk is afgezegd. Zij gaat ook mee met de trip die we rond Pasen gaan doen, erg leuk. Ze heeft echt die droge Engelse humor, helemaal goed!

Het weer is echt goed voor ons vandaag: er staat nl. ook nauwelijks wind. Dat kan niet voorkomen dat een aantal mensen zeeziek worden, de meeste omdat ze te koppig waren om zeeziekte pilletjes in te nemen. Een Iers meisje had pillen geadviseerd gekregen die veel te zwak zijn, best wel zielig. Gelukkig heb ik een hele strip van mijn Kwell-pilletjes bij me, en die deel ik dus maar uit.

De duiken zijn helemaal geweldig. Het zicht is super, zeker bij de eerste duik. Het rif is fantastisch mooi, en we zien zoveel! In totaal zien we 5 schildpadden (1 op de 1e duik en 4 bij elkaar op de 2e duik). We zien een octopus, enorm grote crayfish, grote batfish en nog veel meer moois. Het leuke van de duiken was dat ik met 2 fotografen dook, die allebei een andere kant op gingen. Verder heb ik 'genavigeerd', en dat was goed te doen. Geen kompas nodig, gewoon natuurlijke navigatie. Erg leuk om te doen, voelde me alleen net een moeder die op de kinderen aan het letten was ;)

Na afloop van de duiken, varen we richting Moreton Island. Vlak voor de kust krijgen we een heerlijke lunch geserveerd: kip met patat en een heerlijke salade. Als dessert krijgen we nog ijs. En dat met een fantastisch mooi uitzicht op het eiland, met mooi blauw water om je heen. Het leven is erg goed op zo'n dag!

De terugweg is wat heftiger: de wind is gedraaid en sterker geworden. Je moet je goed vasthouden, en ik heb echt medelijden met de mensen met zeeziekte. Ik voel me ook niet geweldig, maar de Kwell-pilletjes helpen erg goed. Het was echt weer een heerlijke dag, net alsof we op vakantie zijn!

Vandaag hebben een aantal collega's en ik onze eerste yoga-les op het werk. Een van de vergaderruimtes is veranderd in een 'sportzaal'. We hebben zelfs een echte yoga-docente, erg leuk. Het is alleen wel vreemd om op kantoor aan yoga te doen, het kost even tijd om dat idee los te laten.

Maar de les is erg ontspannend, heerlijk! Omdat het de eerste les is, doen we gelukkig geen onmogelijke houdingen dat zal later nog wel komen ;) Het is vooral stretchen en ontspanningsoefeningen, iets wat we allemaal wel kunnen gebruiken.

Na een uur is de les voorbij, en ik voel me heerlijk! Gelukkig hebben we de komende weken nog elke week les, het is echt heel prettig om te doen.

Aan het eind van de middag ga ik iets eerder weg, even m'n overuren van vorige week compenseren. Vandaag is het weer tijd om te gaan fietsen. Omdat het vlakke stuk nu even geen uitdaging meer bied, gaan we de combinatierit doen: heuvels en vlak (zo'n 21 km). Na afloop voel ik me echt goed, het ging gewoon lekker.

Nog voor het avondeten bel ik even met pa. Vandaag krijgt hij de uitslag van de echo, en ik bel nog voordat ze naar het ziekenhuis gaan. Hij is wel gespannen, en heeft wel wat meer pijn dan de laatste keer dat hij belde. Ik wens ze heel veel sterkte, hopelijk horen we snel wat. Vlak voordat ik naar bed ga, gaat de telefoon. De artsen weten eigenlijk nog niets, behalve dat er wat vreemde plekjes op de lever zitten. Ze hebben kunnen regelen dat pa op 7 maart al terecht kan voor een MRI-scan en dan een paar dagen later de uitslag hoort. En dat terwijl er nu een wachtlijst van 2 maanden is voor de scan. Hopelijk komen we dan eindelijk te weten wat er aan de hand is.

Na een hele drukke dag kom ik best wel vermoeid thuis. Maar dat verdwijnt allemaal als m'n vader belt. Hij wilde even laten weten dat hij vandaag zonder pijn was opgestaan. Hij klinkt echt heel goed, en hoewel de oorzaak natuurlijk niet weg is voel ik me gelijk beter. Ik vind het maar niks om niet te weten wat er nu precies aan de hand is. Ik hoop dat ze er snel achter komen zodat het behandeld kan worden. Maar voorlopig ben ik hier al blij mee, zeker voor m'n ouders!

Na een zeer slechte nacht, kom ik 's ochtends redelijk overstuur op het werk. Gelukkig is er nog niemand, dus ik kan rustig even bijkomen. Maar een collega is ook vroeg, en die merkt gelijk dat er wat is. Ik ben blijkbaar nogal een open boek, ze kunnen nog net niet letterlijk zien wat er precies is ;)

Later komt ook m'n leidinggevende in m'n kamer. Zij heeft zelf ook 15 jaar 'overseas' gewoond, en in die tijd heeft ze 2 keer terug moeten komen wegens zeer ernstige ziekte van haar beide ouders. Ze weet precies hoe het voelt, zo machteloos en zo ver weg. Maar ze stelt me ook gerust, zegt precies de juiste dingen. Als het echt nodig is, is het geen enkel probleem om naar Nederland te vliegen.

's Avonds krijg ik een telefoontje uit Nederland. M'n vader heeft de echo gehad, en het enige wat de artsen nu kunnen zeggen is dat er iets niet goed is met z'n lever. Hij voelt zich gelukkig wel wat beter dan gisteren, ook omdat hij nu opgelucht is dat het onderzoek er op zit. As dinsdag krijgen ze de uitslag, maar hij heeft al wel te horen gekregen dat hij een MRI-scan moet ondergaan. En daarvoor komt hij op een wachtlijst. Iets geruster ga ik daarna naar bed, het is nu afwachten

Na een drukke dag is het weer tijd voor ons fietsrondje langs de rivier. Wanneer we net vertrokken zijn, raak ik even afgeleid. Gevolg: ik rem maar aan een kant, natuurlijk de voorkant, en val van m'n fiets. Beetje pijnlijk, maar we gaan gewoon verder met fietsen. Wel gaat het schakelen lastig, omdat dat door de val een beetje ontregeld is.

Het is wel goed getimed: de fietsen moeten vandaag toch voor een servicebeurt weggebracht worden ;) We leggen even uit wat er gebeurd is, en ze gaan er voor zorgen dat m'n fiets morgen weer helemaal ok is.

Eenmaal thuis zie ik dat m'n benen behoorlijk wat blauwe plekken beginnen te krijgen. M'n rechterbeen is nu ook best pijnlijk en heel erg stijf. Ik voel ook een bult bij m'n rechteroog, hopelijk wordt dat geen blauwe plek!

's Avonds bel ik even naar m'n ouders. Ik kreeg vanmiddag nl een out-of-office mail van m'n vader wegens ziekte, en ben wel benieuwd wat er aan de hand is. M'n moeder is helemaal van de kaart en ontzettend ongerust. Ze wilde niet dat ik het wist, maar m'n vader voelt zich erg slecht. Ik krijg m'n vader ook aan de lijn, en die klinkt niet goed. Hij heeft al tijden ontzettend veel pijn, en ze weten niet wat het is. Ik ben echt erg ongerust. Morgen heeft hij een echo, hopelijk komen ze dan wat te weten. Vreselijk, nu pas heb ik in de gaten hoe ver weg we zijn. Ik wil echt gelijk naar ze toe, maar dat is niet echt mogelijk. Wanneer ik naar bed ga, sms ik nog even met m'n zus, die opgelucht is dat ik er toch achter ben gekomen. Nu kan ze het tenminste enigszins met me delen. Wel heb ik ze laten beloven me nu op de hoogte te houden. We zullen wel zien..

Rond 6.30 uur vertrekken we naar Cleveland voor een dagje op North Stradbroke Island. We pakken daar de autoferry van 8.00 uur. Na zo'n 40 minuutjes komen we aan in Dunwich, de 'havenstad' van Straddie. Van daaruit rijden we naar Point Lookout, in het noordoosten van het eiland. Daar zit nl. de duikshop. We zijn wat vroeg, dus rijden we nog even door. Het weer is echt geweldig en Point Lookout biedt mooie uitzichten op zee.

Vandaag gaan we 2 duiken maken. Eenmaal bij de duikshop krijg ik eerst eindelijk m'n masker en snorkel terug. Ze zouden dat 2 weken geleden al naar me opsturen, maar dat is natuurlijk niet gebeurd. Gelukkig heb ik hem weer, al heb ik inmiddels wel een reservemasker bij me. Dat gebeurt me niet nog een keer!

Rond 11.00 uur vertrekt de boot. Het zicht tijdens de duiken is niet echt geweldig, maar het zijn toch 2 aardige duiken. Helaas hebben we ook deze keer geen manta's gezien, hopelijk gaat dat nog wel een keertje gebeuren!





Rond 15.45 uur vertrekken we van de duikshop voor onze verkenningstocht op Straddie. We rijden naar een van de meren op het eiland, Brown Lake. Er is een 4WD track en die moet Sascha natuurlijk even rijden. De auto is er wel op gemaakt, maar echt heel geweldig vind ik het niet. Maar het is het wel waard: hierdoor komen we wel op een waanzinnig mooi plekje terecht, met niemand om ons heen! We halen de koelbox uit de auto en leggen een kleed neer voor een heerlijke picknick. Het is echt genieten! Heerlijk om even nergens aan te hoeven denken.











Veel te snel is het alweer tijd om de laatste ferry richting het vasteland te pakken. Bij de terminal zien we een prachtige zonsondergang waardoor de lucht waanzinnig mooie kleuren krijgt. Een perfect einde van een heerlijke dag!

Vanochtend weer op tijd opgestaan om een stuk te gaan fietsen. Vandaag gaan we voor het eerst de complete route rijden die we eind maart met redelijk gemak willen kunnen rijden. Gelukkig is het nieuwe stuk redelijk vlak, zeker vergeleken met de rest! Onderweg stoppen we na elke 10 km, ook om te kijken waar we nu precies naar toe moeten.

Na 1 uur en 45 minuten (exclusief de pauzes) komen we weer bij de auto. Voor mijn gevoel waren we echt veel langer onderweg, maar de fietscomputers zullen vast wel gelijk hebben! Het was zwaar, maar nu we het hebben gefietst voel ik me erg goed.
Nadat we de fietsen weer in de auto hebben geladen, gaan we bij een tentje een smoothie halen, dat is vandaag even het ontbijt.

's Middags gaan we even naar de fietsenwinkel. We hebben de fietsen nu een week of 4, en het is tijd om een afspraak voor een gratis servicebeurt te laten maken. Dat gaat nu as dinsdag gebeuren. Maandagavond na ons fietsrondje brengen we de fietsen weg, en Sascha haalt ze dinsdag dan weer op. Verder kopen we nog 2 fietsbroeken, dan zit een stuk lekkerder tijdens het fietsen. Het is alleen wel even wennen, zo'n dikke lap in je broek ;)

Rond 9.30 uur vertrek ik van m'n werk, richting het Wesley Hospital in Auchenflower. Het is nog geen 10 minuten met de trein, en eenmaal in Auchenflower zie ik dat het ziekenhuis echt naast het station ligt. Het ziekenhuis zelf is een behoorlijk doolhof, maar met wat hulp kom ik mooi op tijd bij de afdeling Sleep & Respiratory aan.

Ik moet een saline test doen, om aan te kunnen tonen of ik mag duiken volgens de Queensland regels. De test gaat als volgt: eerst doe ik een longfunctie (zo hard en lang mogelijk uitblazen). Daarna moet ik 1 minuut een nevel met een zoutoplossing inademen, wat best irriterend is. Dat wordt gevolgd door een longfunctie, om te kijken of er wat veranderd. Daarna mag ik 2 minuten de nevel inademen. Na deze twee rondes is er totaal niets veranderd in mijn longfunctie, wat ik best een opluchting vind. Nu wordt het lastiger: 4 minuten de nevel. Na deze ronde is mijn longfunctie 2% verslechterd, minimaal dus. De laatste ronde is 8 minuten. Na zo'n 6 minuten begin ik m'n ademhaling te horen, maar ik heb het verder niet benauwd. De laatste longfunctie laat een verslechtering van 6.5% zien, ruim binnen de limiet van 15%. Ik ben dus geslaagd!!

Dat betekent dat ik door m'n duikkeuring heen ben, en dat ik verder kan gaan met duikcursussen. Natuurlijk moet er nog het een en ander aan papierwerk geregeld worden, maar de officiele uitslag zou komende week bij mijn keuringsarts moeten liggen. Echt een opluchting. Na afloop van de test krijg ik nog wat Bricanyl, om m'n luchtwegen weer normaal te laten functioneren. Dat verschil voel ik heel snel.

Na de test ga ik weer gewoon naar m'n werk. Het is lekker relaxed vandaag, wel druk maar iedereen is vrolijk. Rond 17.00 uur sluiten we de week af met een lekker wijntje en lekker bijkletsen. Altijd gezelllig!

Vandaag begint mooi met een lekker zonnetje. Erg prettig, zeker omdat het de afgelopen dagen alleen maar geregend heeft voor mijn gevoel. Dat is wel heel goed voor de dammen, die zijn nu al rond de 30% vol, iets wat sinds 2006 niet meer gebeurd is. Wat dat betreft, mag de regen nog wel even doorgaan.

En dat is precies wat er gebeurd, wanneer ik iets voor 17.00 uur naar huis ga. Zodra ik buiten ben komt het echt met bakken uit de hemel. Zo hard, dat binnen de kortste keren de straten in de City volledig blank staan en het water echt keihard stroomt. Ik vind het wel een bijzonder gezicht, zo hard heb ik het nog niet zien regenen. Echt drijfnat kom ik bij de bushalte aan, ondanks m'n paraplu. Het gaat ook nog onweren, kortom echt noodweer. Vandaag neem ik een andere bus, dat betekent dat ik nog zo'n 10 minuten moet lopen van de bushalte naar huis. Ach, ik ben toch al nat ;)
Er zit zoveel water in m'n schoenen dat ik eigenlijk op water loop!

Op het nieuws wordt er live verslag gedaan van de regen, en de damniveaus worden bijna per uur doorgegeven. Ondanks dat ik volledig nat ben geregend, vond ik het grappig om dit eens mee te maken.

Vandaag staat Sas vroeg op: hij gaat meedraaien als Divemaster bij een trip naar Straddie. Hij moet echter al om 5.45 bij de duikschool zijn! Ik kan helaas niet mee, m'n masker is nog niet binnen! Maar dat betekent dat ik me nog lekker even omdraai in bed ;)

Ik houd me vandaag maar bezig met wat saaiere dingen: de was, wat boodschappen halen en even de administratie bijwerken. Wel ga ik vandaag een lekkere pasta bolognese maken, daar zal Sas vast wel zin in hebben wanneer hij thuiskomt!

Helemaal gebroken komt Sas thuis, maar ik geloof wel dat hij het naar z'n zin heeft gehad. Ze hebben bij een Turtle Cleaning Station gedoken en schildpadden heel relaxed in het water zien hangen terwijl ze schoongemaakt worden. Echt heel gaaf, en ik vond het erg jammer dat ik er niet bij was.

Vandaag heb ik m'n duikkeuring. 's Ochtends stuur ik op m'n werk even een mailtje rond zodat m'n collega's weten dat ik een uur eerder weg moet.

Helaas blijkt het niet echt te helpen. Rond 15.00 uur hoor ik dat er vandaag nog even een groot aantal brieven de deur uit moeten. M'n naaste collega heeft vandaag haar vrije dag dus zij kan niet helpen. Het gaat allemaal redelijk soepel, totdat ik de brieven wil printen. De printer heeft kuren, waardoor het echt niet opschiet. Om 16.15 uur krijg ik eindelijk een andere collega te pakken die me kan helpen. Ik moet nl echt weg. Gelukkig is het geen probleem en helpt ze me.

Net op tijd kom ik in Milton bij de keuringsarts aan. M'n bloeddruk is iets hoger dan normaal, daar ben ik niet echt verbaasd over ;) Op m'n astma na is verder gelukkig alles goed. Wel moet ik een extra provocatietest doen, een zogenaamde saline test, om te kijken of ik volgens de Queensland regels wel mag duiken.