Going Down Under

Rond een uur of 19.00 uur arriveert Lee, onze hypotheekadviseur bij ons huis. Nu we de council approval binnen hebben (weliswaar van de verkeerde plannen, maar toch) wordt het nu wel tijd om de hypotheek voor het huis te regelen.

Hij legt uit hoe de hypotheek wordt opgebouwd, en hoeveel we elke 2 weken moeten betalen. We geven hem de goedgekeurde plannen mee, en de rest van de info die hij nodig heeft om de aanvraag bij de bank in te kunnen dienen. Wel heeft hij nog gecertificeerde kopien van onze paspoorten en kopien van onze 2 meest recente salarisstrookjes nodig. Ik zeg dat ik de gecertificeerde kopien morgen op m'n werk kan regelen, aangezien m'n collega een JP (Justice of the Peace) is. Verder emailen we hem morgen de salarisstrookjes. Het was een lange avond, maar erg nuttig. Nu maar hopen dat de bank snel de hypotheek goedkeurt, des te eerder kan Metricon beginnen met bouwen!

In de loop van de ochtend word ik gebeld door m'n huisarts, met de uitslag van de echo. Gelukkig heeft ze niet veel meer te melden dan al duidelijk werd tijdens de echo: ik heb last van galstenen en m'n galblaas begint te ontsteken doordat de galstenen de wand beschadigen. Dat betekent helaas wel dat de galblaas moet worden weggehaald.

Ze gaat een verwijsbrief schrijven naar een chirurg zodat ik met hem/haar een afspraak kan maken. Ik had gehoopt dat er geen operatie nodig zou zijn, maar ik kom er nu toch echt niet onderuit.

Voor het eerst sinds meer dan 1,5 jaar gaan we samen duiken op North Stradbroke Island. Ik hoop nu eindelijk eens een keertje de manta rays daar te zien, Sas heeft ze al vaker gezien terwijl hij daar aan het werk was, maar nu hebben we de camera's bij ons om ze vast te leggen.

Het weer is niet geweldig, er staat een harde wind en de zee ziet er ruig uit. Ondanks dat lopen we het strand op terwijl de boot van Manta Lodge het strand opgereden wordt. We stappen in en dan komt het spannende gedeelte: de lancering in de golven. Pas na de derde keer lukt het om de boot op gang te krijgen en veilig uit de branding weg te varen.

Ondanks dat het zo ruig is proberen we toch naar Manta Bommie te gaan. Als we ergens manta's moeten tegenkomen, is het daar wel. De golven zijn best hoog en de boot gaat flink heen en weer, waardoor ik me niet zo heel prettig voel. Maar eenmaal in het water is dat over. Er staat een flinke stroming, en het is hard werken maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door alles wat we zien: leopardshards, een shovelnose ray en.....manta's!! Wat is dat speciaal om ze zien rond te zwemmen. We blijven op een plek en gaan op het zand zitten, waardoor ze terug blijven komen. Ik ben echt zielsgelukkig!

Wat een perfecte dag, het was het harde werken onder water meer dan waard!

Na de hele ochtend zonder water en eten, meld ik me rond 9.50 uur in het ziekenhuis. De receptioniste vertelt me dat ze iets achter lopen op schema, en wil me bijna naar de koffieshop sturen totdat ze leest dat ik echt niets mag drinken. Ze verontschuldigt zich, maar ik kan er wel om lachen. Hier in Australie is het normaal om voor je behandeling te betalen, en dat je achteraf bij Medicare of je Private Health Insurance een gedeelte terug krijgt. Deze echo gaat me $205 kosten, maar dat maakt me niets uit.

Iets voor 10.30 uur is het dan zover. Ik moet op m'n rug, op allebei m'n zijden gaan liggen, terwijl de echo wordt gemaakt. Vooral op m'n zij is pijnlijk, maar ze moet een goed beeld krijgen. Ik moet regelmatig m'n adem inhouden, zodat ze foto's kan maken. Wanneer we klaar zijn, is het duidelijk te zien dat er in ieder geval 2 galstenen zitten. Die verklaren de pijn die ik heb. Ik vraag of ze enige aanwijzingen ziet voor een tumor, maar ze zegt dat er niets te zien is wat wijst op een tumor. Het klinkt misschien raar, maar ik ben zo opgelucht dat het 'maar' galstenen zijn. Natuurlijk worden de foto's vanmiddag nog nader onderzocht en de uitslag wordt dan naar m'n huisarts gestuurd, die dat waarschijnlijk maandag krijgt.

Heel opgelucht drink ik gelijk m'n flesje water leeg zodra ik het ziekenhuis uit loop. Ik heb zo'n dorst! Ik stuur Sas een sms-je met de voorlopige uitslag en kilo's lichter voor m'n gevoel loop ik terug naar m'n werk. Opvallend ook dat nu de zon schijnt, terwijl het vanochtend keihard regende toen ik naar m'n werk liep, zou dat een teken zijn?

's Middags breng ik even het pakketje met kerstcadeautjes voor ma en Esther naar het postkantoor. Hopelijk krijgen ze het op tijd voor de kerst.

Na het avondeten bel ik even naar ma om te vertellen van de echo. Zij is ook heel erg opgelucht, en hopelijk kan ze weer een beetje slapen. Daarna stappen we in de auto, we gaan nl. naar de bioscoop voor de nieuwe Harry Potter film: 'Harry Potter and the Deathly Hallows - Part 1'. Onderweg stuur ik nog een sms-je naar Esther om haar ook even op de hoogte te brengen.

De film is geweldig, even 2,5 uur wegdromen, al is die wel heel erg spannend. Rond 23.30 uur ga ik dan eindelijk naar bed. Wat een dag!

Vandaag ben ik weer gewoon aan het werk gegaan, het is zo'n lekker gevoel als je je weer ok voelt. Het is een lekkere dag, niet zo heel druk als ik had verwacht. Ik meld nog wel even dat ik morgenochtend even weg moet om de echo te laten maken, wel handig als m'n baas het ook even weet.

Wanneer ik 's avonds thuis kom, ligt er een grote envelop te wachten. Het is geweldig nieuws: we hebben de council approval gekregen voor ons huis! Dat is echt veel sneller dan we hadden verwacht, fantastisch! Wanneer we alles even goed doornemen, zien we wel dat er verkeerde plannen zijn gebruikt, maar we moeten morgen maar even navragen of dat van invloed is op de council approval. We denken zelf van niet, maar even navragen kan geen kwaad.

Ik ben echt heel erg nerveus voor de echo, was op het werk ook al erg afgeleid maar 's avonds begin ik ook bang te worden. Het zal allemaal wel mee vallen, maar het is lastig om de irrationele kant van mezelf uit te schakelen.

Ik voel me niet al te slecht wanneer ik rond 5.30 uur opsta. Ik besluit dus in de auto te stappen en even naar het postkantoor te rijden, wat heel dichtbij zit. Ma had alleen al gewaarschuwd dat de doos best zwaar was, vandaar dat ik met de auto ga.

Precies om 6 uur bel ik aan en krijg ik 1 grote doos en een klein pakketje overhandigd. Het is de doos die ma had opgestuurd!! Het andere pakketje is een agendavulling die ik had besteld. Ik maak de doos niet open, veel leuker om het vanavond te doen.

Wanneer ik in de bus stap, voel ik me steeds slechter worden en de migraine komt weer hard terug. Eenmaal op het werk, krijg ik nog net de computer aan maar wanneeer m'n collega me ziet stuurt ze me gelijk weer terug naar huis. Ik voel me vreselijk schuldig, maar moet toegeven dat dit echt niets gaat worden vandaag. Dus maar weer een dagje thuis op bed/bank.

's Avonds voel ik me eindelijk weer redelijk normaal en pakken we de doos uit: heerlijk sinterklaasgoed: taai-taai, pepernoten, kruidnoten, 2 enorme potten Calve pindakaas en 2 pakken hagelslag. Heerlijk!! Er zitten ook 3 dvd's in van de echo's, die ik gelijk ga bekijken. Het is echt heel bijzonder om te zien, vooral de 4d-echo. Het is al echt een mensje, terwijl het daar nog maar 25 weken is. Ik bel gelijk Esther op om te vertellen dat we het hebben ontvangen en hoe bijzonder ik het vond om te zien. Ze is inmiddels bijna 8 maanden zwanger, dus het komt nu echt dichtbij!

Al dat gestress zorgt ervoor dat ik dinsdagochtend met een verschrikkelijke migraine wakker wordt. Ik ben zo beroerd dat ik maar op de vloer van de badkamer ga liggen, dat is lekker koel en mocht ik over moeten geven, dan ben ik dicht bij de wc. Ik wil eigenlijk gaan douchen, omdat het water heel fijn is op m'n hoofd, maar opstaan doet echt verschrikkelijk pijn.

De rest van de dag breng ik vooral slapend door, pas rond 15.00 uur sta ik op. Zelfs dan is het nog niet over, hoewel het al wel iets minder is dan vanochtend. Ik zie dat m'n huisarts heeft gebeld. Ze vertelt dat de uitgebreide urinetest geen aanwijzingen kon vinden voor een ontsteking en dat het dus geen zin heeft om door te gaan met de antibioticum kuur. Wel raadt ze me sterk aan om de echo te laten doen.

Maar ook goed nieuws: gisteravond zagen we dat er 2 pakketjes voor ons klaarliggen bij het postkantoor. Ik hoop dat het het pakket is wat ma en Esther hebben gemaakt met heerlijke sinterklaardingen en de cd's met de echo's van m'n neefje/nichtje! Hopelijk voel ik morgen wat beter zodat ik het met de auto kan ophalen voordat Sas naar z'n werk gaat. Het postkantoor is nl open tussen 6-16.00 uur, dus het moet 's ochtends gebeuren. Kan niet wachten!

Nadat ik gisteravond weer ontzettend veel pijn had toen ik naar bed ging, besluit ik maar weer even de dokter te bellen. Ze geeft aan dat ze me toch wel weer even weer zien, dus ik maak een afspraak voor in de middag. Dat betekent helaas wel dat ik niet met collega's mee kan naar het zwembad in de lunchpauze, best jammer.

Eenmaal bij de dokter leg ik uit dat ik sinds gisteravond alleen maar pijn heb aan m'n rechterkant en dat de pijn zich lijkt te verplaatsten en dat het uitstraalt naar m'n onderrug en zelfs naar m'n schouders. Ze test m'n urine en ze zegt dat het heel misschien kan komen door een nierinfectie. Maar ze zegt ook dat het erg onwaarschijnlijk is en dat ik voor de zekerheid ook maar een echo moet laten maken. Ik krijg een recept mee voor een antibioticumkuur, mocht het een infectie zijn.

Ik begin langzamerhand steeds ongeruster te worden, krijg nare dromen van pa en steeds meer enge gedachten beginnen in me op te komen. Het zal toch niet waar zijn?

Aan het eind van de dag krijg ik eindelijk het ziekenhuis te pakken waar ik een echo moet laten maken. Ik kan vrijdagochtend om 10.15 uur terecht, en ik mag niets eten en drinken die ochtend. Ik hoop echt dat ze wat kunnen vinden, zodat ik weet wat het is en zodat er wat aan gedaan kan worden. Hopelijk is het niets ernstig.

's Middags rijden we even naar ProDive om m'n spullen op te halen en om de Nitrox tanks te vullen. Ze zijn druk bezig met de kerstversieringen op te hangen en er hangt een lekker sfeertje. Sas en ik geven ons op voor een trip naar North Stradbroke Island op 28 November, en nadat ik zowel voor de trip als m'n spullen heb betaald gaat Sas onze flessen vullen. Dat duurt wel even, dus ik probeer een beetje mee te helpen met de kerstversieringen en praat ondertussen gezellig bij.

Rond 7.00 uur ben ik bij het zwembad. Je kan al merken dat het zwembad niet meer verwarmd is, het is best fris. Maar de zomer komt er aan, dus even doorbijten. Het zwemmen gaat heerlijk, voor het eerst sinds maanden zwem ik een volledige 400 meter achter elkaar. Ik merk het aan m'n armen dat het al weer een tijd geleden is, maar het voelt heerlijk. En beter: in het water voel ik totaal geen pijn!

Maar eenmaal terug op m'n werk wordt de pijn heel erg, ik kan niet echt lekker zitten omdat het ook uitstraalt naar m'n rug en wanneer ik bezig ben om rapporten in te binden kan ik niet echt goed rechtop staan. Gelukkig wordt het in de loop van de dag beter, aan het eind van de dag voel ik bijna niets meer. Wel heel vreemd. Ik denk dat ik maandag maar weer even naar de dokter ga.

Aan het eind van de dag word ik gebeld door Andy, van de duikshop waarmee we zondag gaan duiken. Helaas zijn de weersomstandigheden van het weekend zo slecht: heel veel wind, en hoge golven, dat de boot niet uit kan varen. Heel jammer, want we hadden er heel erg veel zin in. Maar wanneer ik naar huis ga krijg ik ook goed nieuws te horen: m'n bcd en automatenset zijn geserviced en klaar om opgehaald te worden!

De pijn zit er nog steeds, en het is heel vreemd: het verplaatst zich van m'n linker naar m'n rechter kant en straalt door naar m'n rug. M'n baas ziet dat ik pijn heb en zegt dat het wel een goed idee is om even naar de dokter te gaan. Ik begin het ook te denken, als het kwam doordat ik wat verkeerds heb gegeten zou het nu wel over moeten zijn. Dus ik maak maar een afspraak, en kan gelukkig 's middags al terecht.

De huisarts legt uit dat het gewoon een verstopping kan zijn, maar dat het misschien ook een ontsteking of galstenen kunnen zijn. Uiteindelijk loop ik de deur uit met een recept voor iets laxerends en een formulier om morgen bloed te gaan prikken zodat ze kunnen kijken of m'n organen goed functioneren en of er een ontsteking ergens zit.

's Avonds begin ik met het laxerende middel. Ik moet beginnen met een hele hoge dosis: 4 zakjes opgelost in 500ml water. Het is echt heel smerig en ik voel me behoorlijk duizelig wanneer ik het op heb. Misschien omdat dit een hoge dosis was, maar hopelijk helpt het. Hoe dan ook: morgenochtend laat ik maar even bloedprikken

Rond 9.15 uur ben ik bij Diveworld. Ik wil ons namelijk even opgeven voor een geweldige dag duiken op 21 November. Gelukkig hoeft Sas niet te werken, en kan hij dus mee! Het is weer erg gezellig daar, zoals altijd, zeker wanneer Phil en Bronwijn ook langskomen. Uiteindelijk ga ik ruim een uur later weer weg.

's Middags bel ik even het duikcentrum in South West Rocks. Ik heb gisteren nl aan Sas voorgesteld om daar een paar dagen tussen Kerst en Oud en Nieuw naar toe te gaan. Even lekker er tussen uit. Sas zag dat ook wel zitten. Het duikcentrum had gelukkig nog plek op de boten van 27 en 28 december, en na een aanbetaling van $100 is het geboekt. Nu nog even een slaapplaats zoeken. Ik had gisteren tijdens m'n lunchpauze al gezocht, en volgens mij wel een aardig motel gevonden. Ze hebben nog plek, dus via internet boek ik een kamer voor 3 nachten. We gaan 26 december hier weg, duiken op 27 en 28 december en komen dan op 29 december weer terug in Brisbane. We hebben er al eens eerder gedoken en dat was echt geweldig. Dat is inmiddels al weer 6 jaar geleden, dus hoog tijd om weer eens terug te gaan.

Rond 2 uur 's nachts word ik wakker met een verschrikkelijke pijn rond m'n maag. Het is enorm opgezet, lijk net of ik hoogzwanger ben, alleen zit het heel hoog. Liggen doet heel erg pijn, welke houding ik ook probeer, en zelfs zitten is heel pijnlijk. Uiteindelijk besluit ik maar naar de woonkamer te gaan, en daar loop ik maar een beetje rond. Dat lijkt redelijk te helpen, maar ik ben nog steeds ontzettend misselijk, dus de helft van de tijd hang ik een beetje rond de wc zonder resultaat.

Uiteindelijk probeer ik rond een uur of 6 weer te gaan slapen, maar het lukt niet echt. Ik bel dus rond een uur of 8 naar m'n werk om te zeggen dat ik niet kom, want ik moet echt gaan slapen. De rest van de dag blijft het pijn doen, maar gelukkig is m'n maag niet meer zo opgezet. Ik denk dat ik wat verkeerds heb gegeten, en dat het morgen vast wel beter gaat. Ik merk wel dat m'n eetlust echt een stuk minder is, maar ik blijf toch maar gewoon eten en veel water drinken, misschien spoelt dat alles wel door.

Keurig op tijd zijn we weer in Robina. Vandaag is het tijd om de rest van de zaken voor het huis uit te kiezen: van dakpannen tot deurkrukken.

We beginnen bij de buitenkant van het huis. Dat is gelijk al lastig, aangezien Sas en ik maar niet kunnen kiezen wat voor kleur dakpannen we willen. Na lang aarzelen, kiezen we voor een lichte kleur dakpan, wat past bij de kleur van de render van het huis. Daarna volgen de deurkrukken, verf voor de muren, plinten, keukenkastjes, toiletten, wastafels, kranen, en dan is het tijd voor de vloerbedekking. Daar krijgen we vervelend nieuws: we dachten dat de houten vloer die we hadden uitgezocht al goed geprijst in de offerte stond, maar helaas hadden ze de standaardprijs genomen. En natuurlijk willen wij een vloer die niet in het standaardpakket zit. Uiteindelijk blijkt onze vloer nog $6000 duurder te zijn dan de $10000 dat al in de offerte stond. Even slikken, maar we kunnen echt geen alternatief vinden.

De vloerbedekking voor de slaapkamers is snel uitgezocht. We vinden een andere kleur dan we in eerste instantie hadden uitgezocht, en zijn het er allebei over eens dat dat de perfecte kleur is. Het is ook heerlijk zachte vloerbedekking (ook weer niet de standaardcollectie!).

Uiteindelijk gaan we na 5 uur weer weg. Het was een hele zit, en we zijn het allebei behoorlijk zat. Onderweg stoppen we bij het blijkbaar beroemde Yatala Pie Shop, waar we heerlijke pies eten voor lunch. We gaan ook nog even op zoek naar een nieuwe gereedschapskoffer voor Sas, voor al z'n duikspulletjes (o-ringen, reserve maskerbandjes, etc). Helaas kunnen we nergens een fatsoenlijke koffer vinden.

Aan het eind van de dag brengen we nog even m'n BCD en regs naar de duikshop voor service. Dat moet een keer per jaar gebeuren, en dat is nu. Hopelijk heb ik m'n spullen terug voordat ik weer ga duiken (op 21 November).

Sas is al weer vroeg op weg, vandaag is de laatste dag van zijn Open Water cursus. Rond 6 uur word ik opgehaald. Net als Sas, ga ik ook vandaag duiken. Verschil: hij is aan het werk als instructeur en ik ga voor de lol.

Ik rijd met 2 vrienden (Phil en Bronwyn) mee, die eerst nog iemand moeten ophalen die ook meegaat (Sarah). Phil gaat niet mee duiken, maar hij past vandaag op de kinderen van Sarah. Dus dat betekent: drie vrouwen die hun eigen weg naar de Newport Marina moeten vinden in Scarborough. Dat gaat, op het missen van een afslag, best goed ;)

Wanneer wij onze setjes al in elkaar hebben gezet, zie ik Sas. Hij is druk in de weer, maar heeft gelukkig nog even tijd om gedag te zeggen. Hij zit vandaag op een andere boot, dus we zien elkaar pas weer vanavond laat.

De eerste duik doen we op Curtin Artificial Reef. We hebben als groep besloten niet te proberen naar Flinders Reef te gaan, omdat het volgens George, de kapitein, best ruig is buiten de Bay. Het is een heerlijke duik, zicht is goed.

Na een morning tea met sausage rolls, cupcakes etc, is het tijd voor de tweede duik. Deze keer is het een driftduik. De stroming is heel sterk, en we hebben allemaal nog nooit zoiets meegemaakt. Zelfs vasthouden aan de lijn van de boot is zo goed als onmogelijk. We vliegen echt in het water, best grappig. Het zicht is heel slecht, en we gaan zo snel dat we nauwelijks iets zien. Ik zie een schildpad onder me vandaan schieten, en een murene vanuit m'n ooghoeken. Ondanks het slechte zicht, was het wel heel geinig om mee te maken. En verdwalen kan ook niet, de stroming leidt de weg!

Na een heerlijke lunch en een snooze, zijn we iets voor 4 uur terug in de haven. Sas is nog niet te bekennen, dus ik rijd met Bronwyn en Sarah terug. Onderweg stoppen we bij Sarah's huis en praten even na over de dag. Het was heerlijk, alleen ik blijf het toch het leukst vinden om met Sas te duiken. Andy, de man van Sarah, is mede-eigenaar van de duikshop die de trip had georganiseerd, zegt dat de volgende trip op 21 november is. Ik heb er wel oren naar, alleen moeten m'n spullen geserviced worden. Ik hoop dus maar dat ze op tijd klaar zijn.

Sas is al weer vroeg op weg. Deze week staan de ocean dives op het programma voor zijn open water cursisten.

Ik draai me nog even om aangezien m'n afspraak bij de kapper pas om 9.15 uur is. Het is best goed weer, dus ik ga lopend naar de kapper. Na weer goed kortgewiekt te zijn door m'n vaste kapster, komt ze met slecht nieuws: maandag is haar laatste dag bij deze kapper. Ze gaat naar een andere kapsalon, niet zo heel ver hier vandaan. Ze geeft me het nummer van de nieuwe kapsalon. Het heeft zo lang geduurd voordat ik hier een goede kapster had gevonden, dat ik wel door haar geknipt wil blijven worden.

Daarna stap ik op de bus. Ik moet nog even de trip voor morgen betalen, een heerlijke duiktrip op de beste boot hier in South East Queensland: OceanCat! Ik praat nog even bij met Andy, de mede-eigenaar van de duikshop, en maak kennis met Ray (de andere mede-eigenaar) en zijn vrouw Kelly, die morgen ook meegaat. Het is heel gezellig, er hangt een heerlijk gemoedelijke sfeer. Ik voel me heel erg op m'n gemak.

De weg naar huis is een beetje lastig, zeker als de bus niet op komt dagen. Maar uiteindelijk ben ik begin van de middag weer thuis. Ik pak m'n spullen voor morgen en laadt de batterijen voor de camera en de flitser op.

Ik heb echt zin om te gaan duiken, alleen jammer dat het niet met Sas is. Maar het zal vast heel gezellig worden.