Going Down Under

Vandaag is m'n eerste werkdag. Ik ben erg vroeg, nog voor 7.30 uur. De schoolvakanties zijn nl. begonnen en dat is de enige tijd dat de bussen op tijd zijn. Heerlijk! Al snel kom ik m'n manager tegen. Ze wilde een bos bloemen halen voordat ik er zou zijn, maar ja de bussen zijn op tijd dus dat gaat niet lukken. Even later komt ze terug met een mooie bos bloemen, ze ruiken heerlijk. Er zit oa eucalyptus is en dat ruik je!

Van de grote baas krijg ik in de loop van de ochtend nog een heerlijke cake. Het lijkt wel of ik jarig ben, in plaats van dat het als troost is bedoeld. Het is erg fijn om zo terug te komen, zeker als je ook nog te horen krijgt dat je bent gemist. Heel prettig. Iedereen is op de hoogte dat m'n vader is overleden, dus ik heb de hele dag aanloop van collega's. Dat is aan de ene kant heel fijn, maar ook heel erg vermoeiend. Ik ben dus erg blij wanneer ik aan het eind van de dag lekker een bus eerder naar huis kan nemen. Gelukkig zit deze dag erop, morgen weer een nieuwe dag.

Keurig op tijd landen we in Brisbane. Kregen we de vorige keer nog een 'welkom thuis' van de douane te horen, deze keer krijgen we alleen een stempel in onze paspoorten. De koffer en de 2 doosjes met kaas zijn er gelukkig snel en dan kunnen we door naar een quarantine officer die natuurlijk even moet kijken of we de kaas wel mee mogen nemen. Ook deze keer mag het gelukkig!

Na een korte taxirit zijn we dan eindelijk thuis. Eerst ruiken we nog de heerlijk geur van het openhaard hout, maar eenmaal in de woonkamer ruikt het iets onaangenamer. Het blijkt dat een stop is doorgeslagen, waardoor de vriezer en koelkast niet meer werken. Dus alles wat er in zit is echt erg bedorven. Echt heel smerig. Dus staan we om 8.30 uur 's ochtends dus koelkast en vriezer helemaal uit te ruimen en schoon te maken. Dat nog voordat we de koffer hebben kunnen uitpakken. We zetten ook maar alle ramen en deuren open, om zo snel mogelijk van de geur af te komen.

's Middags moeten we dan ook iets meer boodschappen halen dan gepland, we hebben nl. nu echt niets meer in huis. Voordeel is wel, dat we nu eindelijk de vriezer en koelkast schoon hebben gemaakt, dat vergeten we nl. altijd. Gelukkig blijkt het inderdaad alleen de stop te zijn, en werkt alles weer gewoon. Na de boodschappen gaan we even slapen, we zijn echt doodop. 's Avonds rond etenstijd ga ik even naar de buurvrouw om de post en de sleutel van de brievenbus op te halen. Verder bel ik nog even naar ma om te zeggen dat we veilig thuis zijn en te vragen hoe het gaat. Volgens mij vind ze het wel prettig om even alleen te zijn. Alhoewel het erg stil is, en het nu toch wel door begint te dringen dat pa echt niet meer thuiskomt.

De vlucht verloopt prima, we hebben zelfs nog een paar uurtjes kunnen slapen. Rond 14.30 uur landen we dan ook in Tokio. We gaan zo snel mogelijk naar de dayrooms, om een kamer te reserveren. Helaas blijken ze allemaal tot vanavond 19.00 (!) uur volgeboekt te zijn. Balen, dat wordt dus niet lekker slapen en douchen.

We gaan dus eerst maar even naar het internetcafe. Uiteindelijk besluiten we toch te kijken of we niet een kamertje kunnen krijgen. Er is alleen nog een 1-persoonskamer beschikbaar, dus die boeken we voor 3 uur. Eerst ga ik 1,5 uur slapen en dan even douchen en dan Sas. Er wordt wel streng opgelet of we niet toch met z'n 2-en in die kamer zijn, dat merken we als Sas even komt kijken. We worden gelijk gebeld met de mededeling dat het niet de bedoeling is dat er 2 personen in de kamer zitten. Uiteindelijk hebben we toch allebei een klein beetje geslapen en vooral heerlijk gedoucht.

Om 21.30 uur vertrekt onze vlucht naar Brisbane. De vlucht verloopt soepel, en voor we het weten is het alweer donderdag.

Gisteravond had ik het echt heel moeilijk, net zoals vandaag. Voor het eerst wilde ik niet terug naar huis, ik wilde in Nederland blijven. Maar we hebben de keus gemaakt, en op dit moment ben ik niet in staat om rationeel te zijn. Ik weet dat het over een tijdje wel beter zal gaan, ik moet hier even doorheen.

Aan het begin van de middag brengen we nog even wat afval weg naar de vaalt. De garage is daar heel dichtbij, dus we gaan even kijken of de auto van pa al klaar is. Toevallig is die net klaar en kunnen we de auto dus meenemen. Er bleek uiteindelijk een gat in de radiator te zitten en het vreemde geluid bleek van de waterpomp te komen, die dus ook vervangen is. Dat rijdt toch een stukje prettiger.

Rond 15.00 uur vertrekken we richting Schiphol. We zijn lekker vroeg, we kunnen zelfs nog niet eens inchecken. Tijdens het inchecken krijgen de kaasjes een speciale behandeling, die zijn nl. nogal fragile. We kunnen gelukkig stoelen bij de nooduitgang krijgen, dus alles is in orde.

Het afscheid is heel erg moeilijk, vooral ma heeft het zwaar en ik ook. We doen dat dan dus ook maar zo snel mogelijk, het wordt anders alleen maar moeilijker. Voorlopig komen we niet terug, dat zal wel pas op z'n vroegst volgend jaar worden.

Vanochtend ben ik maar even met de auto van m'n vader naar de garage gereden. We krijgen nl. elke keer de melding dat de motortemperatuur te hoog is, en de ventilator gaat mij iets te vaak aan. Het is maar goed ook dat ik ben gegaan: er blijkt een lek in de radiator te zitten waardoor de koelvloeistof wegloopt. Dat kan natuurlijk nooit goed zijn. De monteur heeft ook nog een verdacht geluid ontdekt, dus de auto blijft daar maar ter reparatie. Gelukkig is het een leaseauto, dus ik krijg een andere auto mee.

De rest van de dag doen we niets bijzonders, een rustige dagje. Er komen nog 2 collegas van pa langs en s avonds komen een tante en nichtje langs.

Rond 9.15 uur stappen we in de auto naar Reeuwijk. De duikwinkel waar we altijd onze spullen kochten, heeft nl. een infodag met wat interessante presentaties. Verder is het ook wel weer eens leuk om daar langs te gaan.

De presentaties die wij bijwonen gaan over duikcomputers en onderhoud van de automaat. Best wel interessant. Ondanks dat Nederland helaas gisteravond de kwartfinale van Rusland heeft verloren, is het aardig druk. Er moeten zelfs stoelen bijgezet worden om iedereen kwijt te kunnen. Tussen deze 2 presentaties maken we nog even een wandeling door Reeuwijk. Het is heerlijk weer, lekker warm en er staat een aardige wind.

Daarna stoppen we even bij de Reeuwijkse plassen. Er zijn zat mensen aan het zwemmen en aan het windsurfen.

's Avonds rijden we naar het huis van Sas z'n broer en vriendin. We gaan heerlijk barbecuen en het is echt een gezellige avond. De aardappelsalade die Sascha heeft gemaakt, valt gelukkig ook in de smaak. Gelukkig blijft het droog, ook al was er wel slecht weer verwacht. Kevin, de een na jongste broer van Sas, heeft de hele dag de buienradar in de gaten gehouden, maar het gaat goed. Alleen gaat het steeds harder waaien, waardoor de vuurkorf soms overal vlammen spuit. Aan het eind van de avond nemen we afscheid, het zal nu wel weer even duren voor we elkaar weer zien.

De lavendel bij m'n ouders in de tuin staat er zo mooi bij dat Sas echt even wat foto's ervan moest nemen:

's Ochtends is het gelukkig lekker droog en dus voor Sas aanleiding om even de voortuin bij m'n ouders te doen. Al het onkruid wordt verwijderd en na een paar uur ziet de voortuin er weer als nieuw uit. Volgens ma is de tuin ook gelijk een stuk groter geworden!

Aan het begin van de middag gaan we even met ma boodschappen doen. Het is in hetzelfde winkelcentrum als waar we kaas hebben besteld, en dus gaat Sas even kijken of ze er al zijn. Ze liggen al klaar, heerlijk! Sas vraagt hoe we ze nu het beste kunnen meenemen in het vliegtuig en samen met een verkoopster zoekt hij de beste doosjes uit.

Nadat we de boodschappen hebben gedaan, ik heb ook nog 2 oranje Loeki's gekocht, gaan we naar een bedrijf wat in verpakkingsmaterialen doet. De man die ons helpt pakt gelijk de kaasjes in perfect passende doosjes met een hoop bubbeltjesplastic. Ook plakt hij er nog even stickers met 'Breekbaar' er op, zodat ze hopelijk in het vliegtuig een beetje voorzichtig er mee omgaan.

Onderweg naar huis maken we nog foto's van wat huizen en pleintjes die helemaal in het oranje versierd zijn. Morgen is nl. de kwartfinale van het EK, en dus zijn de straten aardig versierd. Zeker nadat 'onze jongens' eerst Italie (3-0), Frankrijk (4-1) en Roemenie (2-0) hebben verslagen. Nu moeten 'we' tegen het Rusland van onze Guus.

Vandaag is ma jarig, maar het wordt niet gevierd. Sas en ik hebben iets kleins gekocht: 2 mooie paarse plantjes en Esther en Edwin hebben ook wat gekocht. We vonden toch dat er iets aan gedaan moest worden.

's Middags komt de fotograaf om de foto's van het huwelijk van Esther en Edwn af te geven. Het zijn echt mooie foto's geworden, ook een hoop met pa er nog op. De foto's geven perfect de sfeer en emoties van die dag weer. Wat mooi om terug te zien! Rond 15.00 uur komt er toch nog wat bezoek, allemaal tegelijkertijd. De huisarts komt ook nog even een bakkie doen, maar is snel weer weg, het is ook zo druk!

's Avonds gaan we even langs de tantes van Sas in Utrecht. Het is heel prettig om het even met hun er over te hebben, ze hebben er toch net weer een andere kijk op. Natuurlijk hebben we het ook nog over andere dingen. Kortom, gezellig om even langs te gaan. Daarna halen we natuurlijk nog even een patatje bij Manneken Pis in Utrecht en rijden we weer naar het huis van m'n ouders.

Het is officieel. Kevin en Maaike worden papa en mama. Dat betekent dus dat wij oom en tante worden.

Als alles goed gaat dan zou het ergens in december geboren moeten worden.

Vanochtend om 7.45 uur vertrekken we richting Utrecht. We hebben een afspraak bij het crematorium om een sierurn uit te zoeken. We zijn erg vroeg, dus lopen we nog even over het terrein. De bloemen die zijn achtergebleven liggen op een grasveld voor het crematorium. Ze liggen er nog perfect bij. Eenmaal binnen is ma er al snel uit, de urn is dus besteld. Er wordt afgesproken dat het over een paar weken wordt opgehaald, zodat pa thuis snel thuis is.

Daarna eten we nog even wat in Utrecht en rijden we naar pa z'n werk. Dat is heel moeilijk. Ik ben er zelf nog nooit geweest, en het lijkt ook net of we pa verrassen en dat hij elk moment binnen kan lopen. We nemen z'n spullen mee en praten nog even wat met z'n baas en collega.

Aan het eind van de middag hebben we een afspraak met de notaris. De verklaring van erfrecht is gelukkig redelijk eenvoudig en kan komende week al binnen zijn. Dat is dus ook geregeld. Thuisgekomen zien we dat ma al post heeft mbt pensioen en nabestaandenpensioen, dus ze heeft nu in ieder geval zekerheid over het geld. Een hele opluchting.

Vanochtend flink rondgebeld voor ma. Ze wilde namelijk weten of we de tenaamstelling bij verschillende bedrijven (Eneco, water etc) moeten wijzigen. Dat hoeft niet, dus dat scheelt weer. Wel kwamen we er achter dat een contract voor telefoon en internet aan het eind van de maand afloopt, maar na even gebeld te hebben weten we dat het gewoon automatisch verlengd wordt. Een zorg minder.

's Middags komt een collega van pa langs, die ons helpt met het regelen van zaken. Hij gaat voor ons uitzoeken waar ma nu precies recht op heeft qua geld van het werk van pa en van pensioen e.d. Ook gaat hij kijken hoe het zit met de verzekering die via het werk van pa loopt. Verder hebben we afgesproken dat we woensdag even naar het werk gaan, naar pa z'n bureau.

Ik bel naar het crematorium om een afspraak te maken voor het uitzoeken van een urn. Dat blijkt nog niet zo makkelijk, in eerste instantie krijg ik te horen dat we pas in juli terecht kunnen. Dat kan natuurlijk niet, wij vliegen komende week weer terug. Uiteindelijk krijg ik voor elkaar om voor woensdagochtend 9.00 uur een afspraak te maken. Gelukkig.

We maken ook een afspraak bij de notaris. En je raadt het nooit: ook op woensdag! Dat wordt dus een erg drukke en inspannende dag. Maar dan hebben we wel gelijk alles gehad wat we nu kunnen doen.

Wanneer de collega van pa weer weg is, komt een andere collega en goede vriend van pa langs. Na het serieuze en zakelijke is het nu wel even fijn om gewoon even te 'ouwehoeren' ;)

We waren eigenlijk van plan om vandaag op familiebezoek van Sas te gaan. Maar we hadden een ding te doen, en dat duurde iets langer dan gepland.

We hebben zo verschrikkelijk veel kaarten ontvangen, dat we een lijst maken voor het versturen van de bedankkaartjes. Daarvoor maken we een overzicht van iedereen die het condoleanceregister heeft getekend, degene die wij een kaart hebben gestuurd en iedereen die ons een kaart heeft gestuurd. We zijn er uiteindelijk tot 's avonds na etenstijd mee bezig. Vooral het opzoeken van adressen en soms ontcijferen van handschriften kost veel tijd. Maar aan het eind van de avond hebben we een aardige lijst. We hebben niet alle adressen kunnen vinden, maar uiteindelijk komt de advertentie ook in de plaatselijke krant te staan. Maar wat een werk, we hebben nu al ruim 200 namen! En we krijgen ongetwijfeld nog meer kaarten. Maar het begin is er in ieder geval.

Vandaag is de crematie van pa. Rond 10.15 uur zijn we bij m'n ouders. Inmiddels is de koelinstallatie uitgeschakeld, zodat pa straks makkelijker los te halen is van het bed en in de kist gelegd kan worden. Rond 12.00 uur komen de verzorgers en de vrouw die de uitvaart leidt. Voordat ze hun werk doen, nemen we nog afscheid van pa. Nog even door zijn haren strijken en over zijn voorhoofd. We zijn er allemaal bij wanneer pa van zijn bed wordt gehaald en in de kist wordt geplaatst. Het is heel bizar om te zien, zo stijf het is echt een lichaam. Op de een of andere manier vind ik het wel fijn dat ik het gezien heb, misschien helpt het met het verwerken.

Ma, Esther en ik helpen met het dragen van de kist naar de auto. Het is echt veel zwaarder dan ik had verwacht. Wanneer alle bloemstukken op en naast de kist liggen, wordt het tijd om te vertrekken. De uitvaartverzorgster maakt een buiging naar de kist, wat ik een erg mooi gebaar vind. Onderweg naar het crematorium gaat het echt ontzettend hard regenen en zelfs hagelen. Ik vind het wel mooi, echt symbolisch voor vandaag.

Wanneer we aankomen bij het crematorium zijn er al aardig wat mensen. Wij gaan eerst naar de familiekamer, zodat we even wat rust hebben. Daarna mogen wij als eerst de zaal in. Het is echt een enorme zaal en het is er ijskoud. Pa ligt er echt mooi bij, omringt door alle bloemstukken (het zijn er echt veel) en zijn foto en kaarsjes. Daarna gaan wij weer terug naar de familiekamer en krijgen de gasten de gelegenheid om afscheid van hem te nemen. Wanneer zij klaar zijn, gaan wij weer naar de zaal en komt het moeilijkste moment: het sluiten van de kist. Het is vreselijk, nu zien we hem nooit meer. Met z'n allen draaien we de knoppen vast, wat niet echt makkelijk gaat als je zo loopt te trillen en niet zo helder ziet door alle tranen in je ogen.

Even later begint de dienst. Het is echt heel mooi, met mooie toespraken van oa Edwin en Esther (echt heel knap dat ze dat gedaan hebben), collega's en de grote baas van pa z'n werk en vrienden. Het is echt ontzettend druk, de zaal zit vol en dat geeft me een mooi gevoel. Tussendoor worden echt perfecte nummers gespeeld: Old & Wise (Alan Parsons' Project), I belong to you (Anastacia & Eros Ramazotti), Tears in Heaven (Eric Clapton) en Avond - Ik geloof in jou (Boudewijn de Groot). Dat laatste nummer wordt gespeeld wanneer iedereen langs de kist loopt en de zaal uitgaat. Daarna komt het allerzwaarste moment. Tijdens het nummer Stairway to Heaven (Led Zeppelin) daalt de kist. Het is echt onbeschrijfelijk hoe zwaar dat is om te zien. Vooral wanneer de platen sluiten en je dus niets meer ziet, is het voorbij. We zien hem nooit meer terug, horen hem niet meer, niets. Alleen nog foto's en natuurlijk alle herinneringen zijn er nu nog over.

Wanneer het condoleren ook over is, worden we thuisgebracht. We krijgen de linten, kaartjes, de cd's en een cd van de opname van de muziek tijdens de crematie mee. De uitvaartverzorgster zegt dat de bloemstukken van ma, Esther en mij met pa meegaan hoewel dat erg uitzonderlijk is. Dat vind ik wel fijn. Het weer was tijdens de crematie echt heel slecht, maar nu is het droog. Zou dat symbolisch zijn, of misschien een teken?

Eenmaal bij m'n ouders thuis, halen we het bed uit elkaar want dat wordt morgen weer opgehaald. Daarna zetten we de meubels weer op de plaats waar ze stonden voordat het bed werd bezorgd. Pa z'n foto krijgt een prominente plaats, zodat hij mooi over ons kan waken. We eten wat brood, hoewel het allemaal niet zo smaakt. Wat een bizarre dag. We zijn allemaal echt gesloopt en Sas en ik rijden ook redelijk op tijd weer terug naar het huis van m'n zus. De zon schijnt nu zelfs, en we zien ook nog een regenboog! Een mooie afsluiting van een van de vreselijkste (zo niet de ergste) dagen van m'n leven.

Na een hele korte nacht, rijden we vroeg naar Woerden. We moeten nog een bloemstuk bestellen voor pa z'n crematie van morgen, en daar is dus nog wat haast bij. We zijn veel te vroeg, dus halen we eerst van boodschapjes bij de naastgelegen C1000. Om 9.00 uur gaat de bloemist open. Esther had al wel gezegd dat wij nog wat wilden bestellen, dus hij weet er van. Het is de vaste bloemist van m'n ouders, dus hij kent ze wel. We kiezen een mooi bloemstuk uit met een lint met tekst. Daarna rijden we nog even naar onze oude kaasboer. We bestellen 2 graskazen van 4kg stuk, die we meenemen naar huis.

's Middags maakt Sas de auto van pa schoon, zodat die morgen met goed fatsoen gebruikt kan worden om naar het crematorium te rijden. Ik vind het nu al wat makkelijker om pa in de huiskamer te zien liggen. Ik heb hem zelfs durven aanraken, iets wat ik echt nooit durfde bij overledenen. Het is raar, hij is zo koud en z'n huid is droog. Hij ligt op een koelplaat, zodat z'n lichaam goed blijft. Elke keer heb ik het idee dat hij zo weer kan gaan ademen, ik wacht er ook op. Maar het komt maar niet. Ik krijg af en toe de neiging om hem wakker te schudden, ik kan gewoon niet geloven dat het waar is wat er nu gebeurt en wat er gebeurd is. Hoe kan mijn vader nou dood zijn? Begrijp er niets van, het is zo oneerlijk en onrechtvaardig.

Ik heb best aardig geslapen, Sas wat minder geloof ik. Na een heerlijke douche gaan we even ontbijten. Het is een lekker ontbijtbuffet, dus pakken wat je pakken kan ;) Sas krijgt het voor mekaar om patat, scrambled eggs en worstjes naar binnen te werken. Ik houd het maar bij croissantjes en chocoladebroodjes. Daarna pakken we alles in en nemen we de shuttlebus naar het vliegveld.

We zijn heel vroeg op het vliegveld, en kunnen gelukkig plaatsen bij de nooduitgang krijgen. We hebben nog een paar uur over, dus naar het intenetcafe om even de mail te checken en het weblog bij te werken.　Ik houd het weblog maar wel bij, vind het fijn om het zo een beetje van me af te schrijven. Ook voor later, dan kan ik teruglezen hoe dit allemaal is gegaan en belangrijker de herinneringen aan pa houd ik zo bij me.

Eenmaal in Nederland worden we gelijk bij m'n ouders thuis gebracht. Pa ligt thuis en ik vind dat echt heel moeilijk om zo te zien. Maar hij wilde dat zelf zo, dus dat respecteren we. Ma, Esther en Edwin zijn er al aan gewend, maar ik vind het heel confronterend. Aan het eind van de avond worden we door vrienden van m'n ouders naar het huis van m'n zus gebracht. Ik kan nl. echt niet bij m'n ouders slapen.

Vlak voordat we weggaan sms ik nog even naar Esther. Ik wil namelijk nog 3 rouwkaarten versturen, dus ik geef haar even de adressen door. Helaas zijn de rouwkaarten al verstuurd naar het speciale loket en moeten deze dus via de gewone post. Hopelijk komen ze op tijd aan.

Keurig op tijd arriveert de taxi. Dat werkt echt prima hier en het is niet eens zo duur. Het inchecken op het vliegveld gaat ook lekker vlot, gelukkig hebben we zitplaatsen bij de nooduitgang kunnen krijgen, zodat Sas niet zo opgevouwen in het vliegtuig zit 8,5 uur lang.

Eenmaal in Tokio blijkt onze hotelkamer geboekt te zijn, dus we kunnen lekker in een normaal bed slapen en nog belangrijker: we hebben een heerlijke douche. De tv blijft uit, het enige wat we kunnen volgen is CNN en daar zitten we niet zo op te wachten. De rest zijn Japanse zenders en dat is echt niet te verstaan ;) We gaan lekker op tijd slapen, zodat we morgen uitgerust zijn voor het volgende stuk: 11,5 uur van Tokio naar Amsterdam.

Om 4.00 's nachts krijgen we het telefoontje wat we al hadden verwacht: pa is rustig ingeslapen. Het is nu dus echt over, hij wordt niet meer beter. Esther en ma zijn uiteraard te overstuur om aan de telefoon te komen, die spreek ik later wel. Ik voel me raar, weet eigenlijk niet zo goed raad met dit nieuws. Gelukkig vangt Sas me goed op.

Eenmaal bij het reisbureau blijkt m'n creditcard nu gelukkig wel te werken, en de vlucht kan nu eindelijk echt geboekt worden. Ze gaat wel uitzoeken of we inderdaad wel kunnen overnachten in Tokio omdat het nu op zo'n ontzettend korte termijn geregeld moet worden. Maar we hebben nu speciale omstandigheden, dus ze denkt dat het wel goed moet komen.

Thuis boek ik de taxi voor morgenochtend en ga ik bij de buurvrouw langs om te vragen of ze onze post in de gaten wil houden.　Ze begint gelijk te huilen zodra ik het zeg, en dan is er bij mij ook geen houden meer aan.　We nemen maar snel afscheid en dan komt Sas ook net weer terug van de duikshop.

We tekenen ook nog even snel ons nieuwe huurcontract wat volgende maand ingaat. Nadat we dat hebben ingeleverd bij de makelaar, ga ik even naar bed. Ik heb natuurlijk niet echt lekker geslapen en het is wel belangrijk om redelijk uitgerust aan de reis naar Nederland te beginnen.

Vlak voordat we s avonds naar bed gaan belt ma. Heel fijn om haar even te horen en ik kan nu echt niet wachten om naar Nederland te gaan. Maar ik zie er ook heel erg tegenop,vooral om pa zo te zien. Ma zegt dat donderdag de crematie plaatsvindt. Ik hoop dat we nog bloemen kunnen regelen voor op zn kist. Daarna gaan we naar bed, morgen worden we om 5.45 uur met de taxi naar het vliegveld gebracht.

Vanochtend natuurlijk weer even naar Nederland gebeld. Pa slaapt nu, ligt eigenlijk bijna in een soort coma en schijnt volgens de arts niets echt meer te merken. De arts had wel geadviseerd aan m'n moeder, zus en zwager om er vannacht bij te blijven.

Ik loop naar het reisbureau om toch te kijken voor een vlucht naar Nederland. Helaas lukt het betalen niet, op de een of andere manier blijkt mijn creditcard niet geactiveerd te zijn. En dat kan alleen Sascha activeren omdat hij de hoofdaanvrager is. Hij is wel gaan duiken en ik kan hem nu echt niet bereiken. Ik betaal dus alleen een aanbetaling, om de reservering vast te leggen en morgen moeten we de rest betalen. Dan kunnen we maandag vertrekken en zijn we dinsdag in Amsterdam.

De rest van de dag doe ik als een gek de was, ook als afleiding. 's Avonds activeert Sascha mijn creditcard en zou het nu wel moeten werken. Morgen kunnen we dus naar het reisbureau om de vlucht te boeken. Daarna steekt Sas de openhaard aan en kijken we een film op tv.

Afgelopen nacht een aantal sms-jes van m'n zus gehad. Pa weet niet meer hoe ze heten, is bij vlagen zelfs aggresief en is nu zo zwaar verdoofd dat hij heel zwaar slaapt.

Eenmaal op m'n werk belt m'n zwager. De huisarts heeft er een slecht gevoel over en denkt dat pa nog maar een paar dagen te leven heeft. Zoals Edwin het beschrijft is dat misschien maar beter ook voor pa. De kanker in combinatie met de grote hoeveelheid morfine en valium zorgen ervoor dat hij nu zo vreemd en zelfs aggresief doet. Hij is echt een totaal ander persoon geworden. Echt totaal onherkenbaar volgens Esther.

Ik wil terug naar Nederland, maar wacht even tot de middag wanneer de huisarts langs is geweest bij pa. Ik ben in ieder geval blij dat we de creditcards hebben en dat ze nu werken. Dan kunnen we tenminste de tickets boeken. Ik denk alleen niet dat we op tijd in Nederland zullen zijn om hem nog een keer te kunnen zien. Het is erg moeilijk om me te concentreren op m'n werk, maar ik kan nu toch verder niets anders doen. Dus probeer ik maar zoveel mogelijk af te ronden, want het is eigenlijk wel zeker dat ik volgende week niet kom. Ik probeer wat over te dragen, maar zelfs Engels spreken is erg lastig nu.

Aan het eind van de werkdag belt Esther nog een keer. De arts is 's nachts en 's ochtends meerdere keren geweest om pa nog een lading pijnstillers (morfine ed) te geven. Hij krijgt nu ook een medicijnpomp en een drankje morfine. Pa is zeer onrustig wil constant opstaan terwijl dat niet kan. De arts heeft er een slecht gevoel over en denkt dat hij waarschijnlijk het einde van het weekend niet eens haalt. Ze denken wel dat pa er nu zelf niets van merkt, hoewel hij af en toe wel kreunt en wat probeert te zeggen. Het is gewoon niet te geloven dat dit allemaal echt gebeurt. Gelukkig biedt Sas aan om me op te halen van m'n werk, kunnen we lekker met z'n 2-en naar huis gaan.

Eenmaal thuis bel ik naar ProDive. Ik zou eigenlijk morgen mee gaan duiken, maar ik moet er nu niet aan denken om de hele dag leuk te moeten doen op een boot met allemaal vreemden. Gelukkig begrijpen ze het wel, ook omdat ze wel weten wat er aan de hand is.

Vandaag heb ik eindelijk mijn probation meeting. Eigenlijk al een beetje te laat, want mijn proeftijd is bijna 2 maanden geleden al afgelopen. Dus ik weet de uitslag al ;)
Het is een prettig gesprek met inderdaad de uitkomst dat ze blij met me zijn en me graag willen houden. Gelukkig! Ik ben nl. ook blij met de QCA als werkgever, heb het er prima naar m'n zin.

's Avonds bel ik naar m'n ouders. M'n moeder neemt op en zegt dat het nu echt heel slecht gaat. M'n vader is afgelopen nacht gevallen in de badkamer omdat hij zijn evenwicht niet onder controle kan houden. Verder zit hij nu zo zwaar onder de morfine dat hij niet meer zo beseft waar hij is, wat hij doet etc. De huisarts zou vandaag weer komen, en dan horen ze wel hoe nu verder. Maar het gaat nu allemaal wel heel hard.

Vanavond heb ik een avondje voor mezelf. Sascha heeft z'n maandelijkse meeting bij ProDive en komt laat thuis. Ik maak het mezelf lekker makkelijk door lekker broodjes op te warmen in de oven. Wanneer ik de post haal, zie ik dat onze creditcards binnen zijn. Helaas is die van Sascha niet goed, zijn achternaam is niet goed gespeld. Hierdoor kan hij waarschijnlijk zijn pas niet activeren, waardoor ik die van mij ook niet kan activeren. Dat komt omdat hij de hoofdaanvrager is, die moet zijn pas als eerst activeren. Hopelijk kan de bank dat morgen even corrigeren.

Ik bel ook even naar m'n ouders. M'n moeder is niet thuis en de telefoon wordt opgenomen door de wijkverpleegkundige. Wanneer ik m'n vader te spreken krijg, hoor ik meteen dat het echt niet goed gaat. Hij zit zwaar onder de morfine en is echt totaal niet aanwezig. Het enige wat hij zegt 'Gaat goed met me' wat ik ook vraag. Vreselijk om hem zo te horen, hij is echt heel anders. Zelfs z'n stem is helemaal veranderd. Later krijg ik ook een sms-je van m'n zus die mijn gedachtes bevestigd.

Een paar uur later bel ik nog een keer en krijg ik m'n moeder aan de lijn. Ze zijn de hele nacht weer opgeweest, en pa heeft inderdaad een hogere dosis morfine gekregen. M'n zus zegt dat dat nog best een risico met zich meebrengt, het is nl. erg slecht voor z'n hart. Maar hij had weer erg veel pijn, vandaar dat de huisarts toch maar besloten heeft de morfinedosis te verhogen. Hierdoor is hij heel erg afwezig, beseft hij niet waar hij is en wat hij doet. Het is ook een teken dat hij steeds slechter wordt. Het enige wat we kunnen doen is afwachten, en dat is echt heel erg.

Hoewel er voor afgelopen weekend heel slecht weer was voorspeld, viel het mee. Dat is denk ik opgeschoven naar vandaag. Het regent heel hard, komt met bakken uit de hemel. Ik moet gewoon zelfs een jas aantrekken, wat heel vreemd aanvoelt ;) De regen is zeer ongebruikelijk, nu moet juist het droge seizoen zijn aangebroken.

De regen wordt zelfs zo erg dat een straat in hartje Brisbane compleet overstroomt. Het water staat zo hoog dat de auto's er niet meer doorheen kunnen rijden. Wanneer ik op een gegeven moment even op de nieuwssite kijk, blijkten plaatsen een paar uur ten noorden van Brisbane compleet overstroomd te zijn. Hopelijk is er nu ook eindelijk wat in de dammen gevallen, daar is de regen het hardst nodig.

's Avonds is de regen het item op het nieuws. De dammen hebben inderdaad regen gehad, er wordt zelfs gesproken over het bereiken van de magische 40%-grens. Als de dammen voor 40% gevuld zijn is er kans op versoepeling van de waterrestricties. Beetje vreemd, want 40% is nog niet veel. Even afwachten nog wat de eindstand gaat worden, in ieder geval zijn er wat riviertjes gevuld die de dammen weer aanvullen.